سال های قبل از انقلاب اسلامی، سال های سخت و غم انگیزی بود.
با وجود منابع نفتی و گازی و ثروت های بی شمار خدادادی در سرزمین عزیزمان، کشوری فقیر و محروم بودیم و قدرت های بزرگ و زورگو ثروت ما را می بردند و به دانشمندان ما اجازه پیشرفت علمی نمی دادند.
شاه و مزدورانش می گفتند ایرانی ها توانایی انجام دادن کارهای بزرگ را ندارند و نمی توانند مستقل باشند.
ما همیشه باید به قدرت ها وابسته باشیم!
شاهِ خیانتکار همواره از آمریکا و قدرت های جهانی دستور می گرفت و استقلال ما را به ضرر آنها بود.
در رادیو و تلویزیون از دین اسلام و آموزه های قرآنی خبری نبود و به عالمان بزرگ دینی اجازه حضور در این مراکز را نمی دادند.
عزاداری هایی که آگاهی مردم را افزایش می داد، ممنوع بود.
به ارزش های دینی توجهی نمی شد و به جای معرفی حجاب و ارزش های اخلاقی، فساد و بی حجابی تبلیغ می شد.
آن ها که دلشان برای دین و کشور می سوخت، از ته دل آرزو می کردند ای کاش، فردی پیدا می شد که با الگو گرفتن از پیامبران و امامان عزیز، رهبری آنان را بر عهده گیرد و حکومت ظالم را سرنگون کند.