جشن های ایران باستان و جشن نوروز و پیدایش آن

معنا و مفهوم جشن در عهد باستان جشن:

در عهد باستان مردم ایران در طی سال، ده ها جشن برپا می کردند و شاد زیستن را یک موهبت الهی می دانستند. واژه جشن از یَسنه و یَشت اوستایی گرفته شده که به معنای پرستیدن و نیایش است و از این می توان پی برد که بیشتر جشن های آن دوره اهمیت دینی داشته و با نیایش به درگاه خداوند همراه بوده است.

در ایران باستان جشن ها در چه مواقعی از سال بر پا میشد و مهمترین جشن ها را نام ببرید؟

جشن ها همچنین ارتباط زیادی با تغییر فصل ها و شروع و پایان کار کشاورزی داشتند.

مهم ترین جشن ها:

• جشن نوروز
• جشن سده
• جشن مهرگان

باشکوه ترین جشن ایرانیان باستان چه جشنی بود و در چه زمانی برگزار می شد؟

جشن نوروز - آغاز فصل بهار

نوروز برای مردم ایران باستان، پیام آور نو شدن سال، رویش طبیعت و شروع فعالیت های کشاورزی بود.

پیدایش جشن نوروز به چه زمانی باز می گردد؟

زمان پیدایش نوروز به درستی معلوم نیست. در شاهنامه فردوسی، این جشن را به تاج گذاری جمشید پادشاه اسطوره ای ایران نسبت می دهند. این جشن در زمان هخامنشیان در تخت جمشید برگزار می شده و پس از آن، سلسله های دیگر نیز نوروز را گرامی داشته اند. در هر یک از روزهای عید نوروز، طبقه ای از مردم به دیدار شاهان می آمدند. در عهد باستان، خانواده های ایرانی بر سر سفره نوروزی به درگاه آفریننده هستی دعا می کردند، به یکدیگر هدیه می دادند و شادباش می گفتند.

امروزه ایرانیان نوروز را چگونه جشن می گیرند؟

امروزه نیز مردم کشور ما نوروز را جشن می گیرند، کتاب قرآن را بر سر سفره هفت سین می گذارند و در هنگام تحویل سال دعا می خوانند. خانه تکانی، پختن سمنو، چیدن سفره هفت سین، به دیدار بزرگترهای فامیل رفتن و عیدی دادن از آیین های زیبای نوروز است.

سازمان ملل متحد در سال 1388روز اول فروردین (21 مارس میلادی) را روز جهانی نوروز اعلام کرد و به رسمیت شناخت.