کشاورزی مهمترین پیشه و وسیله معیشت در ایران باستان بوده و در اوستا و کتیبه های آن دوره، عبارت هایی درباره اهمیت و ارزش کار کشاورزان دیده می شود، فعالیت های کشاورزی از طرف حکومت نیز تشویق می شد در دوره هخامنشیان، یونانی ها به تلاش های شاهان پارس، برای تشویق کشاورزان حسرت می خوردند.
گندم و جو مهم ترین محصول زراعی ایرانیان باستان بود، کشت پنبه در نواحی مستعد رواج داشت و به همین جهت کارگاه های پنبه ریسی توسعه یافت و پارچه های پنبه ای یکی از صادرات هم بعضی از ایالات بود. کشاورزان ایرانی علاوه بر کار کشاورزی به پرورش دام نیر می پرداختند.
تهيه پارچه های لطیف از پنبه، ابریشم و پشم و تهیه شال های پشمی و حریر در کارگاه های مرو، ری، اهواز و شوشتر رواج داشت.
ایرانیان در پیشه نجاری، آهنگری و شیشه گری نیز پیشرفت کرده بودند و در دوره ساسانی، ارابه های ساخت ایران به ظرافت و زبیابی، مشهور بوده است. ساختن اسباب و اثاثیه منزل، شمشیر، ابزارهای کشاورزی و ابزار های جنگی مانند بازوبند و زره و نظایر آنها نیز از مشاغل آن دوره بوده است.