متون درس «مُراجَعَةُ دُروسِ الصَّفِّ السّابِعِ» و معنی:

مُراجَعَةُ دُروسِ الصَّفِّ السّابِعِ

دوره درس های کلاس هفتم

اَلسَّلامُ عَلَيْکُمْ أَيُّهَا الطُّلّابُ؛

سلام بر شما دانش آموزان؛

أَهْلاً وَ سَهْلاً بِکُم فِي الصَّفِّ الثّامِنِ؛

خوش آمدید به کلاس هشتم؛

کَيْفَ حالُکُمْ؟

حالتان چطور است؟

اَلسَّنَةُ الدِّراسيَّةُ الْجَديدَةُ مُبارَکَةٌ.

سال تحصیلی جدید مبارک؛

اَلْحَمْدُ لِلّهِ لِأنَّکُم قادِرونَ عَلَی فَهْمِ الْعِباراتِ الْبَسيطَةِ.

خدا را شکر که شما می توانید عبارت های ساده را بفهمید.

قواعد درس «مُراجَعَةُ دُروسِ الصَّفِّ السّابِعِ»:

قواعد این درس گذر و مروری بر قواعد عربی هفتم، فعل ماضی است و در ادامه صرف افعال ماضی را به صورت یک دسته‌بندی مناسب خواهد دید.

:فعل ماضی

واژه نامه درس «مُراجَعَةُ دُروسِ الصَّفِّ السّابِعِ» و معنی:

متون درس «أَهَمّيَّةُ اللُّغَةِ الْعَرَبيَّةِ» و معنی:

أَهَمّيَّةُ اللُّغَةِ الْعَرَبيَّةِ

اهمیت زبان عربی

«اَلحَمدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ» لِاَنَّنا نَجَحْنا فِي السَّنَةِ الْماضيَةِ وَ قادِرونَ عَلَی قِراءَةِ الْعِباراتِ وَ النُّصوصِ الْبَسيطَةِ.

«ستایش از آن خدایی است که پروردگار جهانیان است.» چرا که ما در سال گذشته موفق شدیم و می توانیم عبارت ها و متن های ساده عربی را بخوانیم.

نَحنُ بِحاجَةٍ إِلَی تَعَلُّمِ اللُّغَةِ الْعَرَبیَّةِ، لِاَنَّها لُغَةُ دینِنا، و اللُّغَةُ الْفارِسيَّةُ مَخلوطَةٌ بِها کَثيراً.

عربی زبان دین ماست و ما به یاد گرفتن آن نیازمندیم چرا که همانا زبان فارسی با آن بسیار مخلوط شده است.

إِنَّ اللُّغَةَ الْعَرَبيَّةَ مِنَ اللُّغاتِ الْعالَميَّةِ.

همانا زبان عربی از زبان های بین المللی اس.

اَلْقُرآنُ وَ الْأَحاديثُ «بِلِسانٍ عَرَبيٍّ مُبینٍ»

قرآن و حدیث ها به زبان عربی آشکار است.

اَلْعَرَبيَّةُ مِنَ اللُّغاتِ الرَّسميَّةِ في مُنَظَّمَةِ الْأُمَمِ الْمُتَّحِدَةِ.

عربی از زبان های رسمی سازمان ملل متّحد است.

اَلْإيرانيّونَ خَدَمُوا اللُّغَةَ الْعَرَبيَّةَ کَثيراً. «اَلْفيروزآباديُّ» کَتَبَ مُعجَماً فِي اللُّغَةِ الْعَرَبيَّةِ اسْمُهُ «الْقاموسُ الْمُحيطُ» و « سيبَوَيْهِ» کَتَبَ أَوَّلَ کِتابٍ کامِلٍ في قَواعِدِ اللُّغَةِ الْعَرَبيَّةِ اسْمُهُ «الْکِتابُ».

ایرانیان بسیار به زبان عربی خدمت کردند. فیروز آبادی لغت نامه ای با نام «القاموس المحیط» در زبان عربی نوشت. و سیبویه اولین کتاب کامل در قواعد زبان عربی با نام «الکتاب» را نوشت.

«اَلعِلمُ فِی الصَّغَرِ کالنَّقشِ فِی الحَجَرِ.»

«علم در کودکی مانند کنده کاری در سنگ است.»

يا أَخي، أَ أَنتَ تَعرِفُ مَعنَی کَلِماتِ الْکِتابِ الْأَوَّلِ أَيضاً؟

ای برادرم؛ آیا تو همچنین معنی کلمه های کتاب اول را می دانی؟

يا أُختي، أَ أَنتِ تَفهَمينَ مَعنَی الْآياتِ وَ الْأَحاديثِ السَّهْلَةِ؟

ای خواهرم؛ آیا تو معنی آیات و حدیث های ساده را می فهمی؟

الأربعینات:

قواعد درس «أَهَمّيَّةُ اللُّغَةِ الْعَرَبيَّةِ» :

در آموزش قواعد عربی هفتم با فعل ماضی و صرف 14 صیغه آن به صورت کامل آشنا شدید. اکنون به بررسی تخصصی فعل مضارع (حال و آینده) * و صرف 14 صیغه آن خواهیم پرداخت. که در این درس فقط 3 صیغه اول شخص مفرد، دوم شخص مفرد مذکر و دوم شخص مفرد مذکر را بررسی می‌کنیم.

نکته :  افعال مضارع معمولا بر زمان حال دلالت می‌کنند ولی در بعضی موارد می‌توانند در معنی آینده نیز استفاده شوند.

فعل مضارع در عربی (أَنا، أَنتَ، أَنتِ):

اگر بر سر فعل اول شخص مفرد ماضی، یکی از چهار حروف ( أَ ،  تَـ ،  یَـ ،  نَـ ) بیاید، به فعل مضارع تبدیل می‌شوند.

برای صرف افعال از همان فعل مشهور، یعنی ذَهَبَ استفاده می‌کنیم.

أَنا أ ذهَبُ:  من می‌روم.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، أَ اضافه می‌کنیم و حرکت آخرین حرف فعل از ــَـ به ــُـ تغییر می‌یابد.

أَنتَ تَذهَبُ:  تو (مذکر) می‌روی.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر،   تَـ اضافه می‌کنیم و حرکت آخرین حرف فعل از ــَـ به ــُـ تغییر می‌یابد.

أَنتِ تَذهَبینَ : تو (مؤنث) می‌روی.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر،   تَـ اضافه می‌کنیم و به آخر فعل  ـینَ اضافه می‌شود.

در ادامه چند نمونه دیگر از صرف این افعال را خواهید دید.

واژه نامه درس «أَهَمّيَّةُ اللُّغَةِ الْعَرَبيَّةِ» و معنی:

متون درس « مِهْنَتُكَ فِي الْمُستَقبَلِ» و معنی:

مِهْنَتُكَ فِي الْمُستَقبَلِ

شغل تو در آینده

دَخَلَ الْمُدَرِّسُ في الصَّفِّ وَ قالَ: « دَرسُ الْيَومِ حَولَ مِهْنَةِ الْمُستَقبَلِ. فَسَأَلَ أَيَّ مِهنَةٍ تُحِبُّ؟»

معلّم وارد کلاس شد و گفت: درس امروز پیرامون شغل آینده است. پس پرسید: کدام شغل را دوست دارید؟

صادقٌ: أنَا أُحِبُّ الزِّراعَةَ. لِاَنَّها عَمَلٌ مُهِمٌّ لِتَقَدُّمِ الْبِلادِ. سَوفَ أَصيرُ مُهَندِساً زِراعيّاً.

صدق: من کشاورزی را دوست دارم. چرا که آن کار مهمی برای پیشرفت کشورها است. مهندس کشاورزی خواهم شد.

ناصِرٌ: أنَا أُحِبُّ بَيْعَ الْکُتُبِ؛ لِاَنَّ الْکُتُبَ کُنوزٌ و قالَ رَسولُ اللّهِ (ص) عَنْها: «اَلْکُتُبُ بَساتينُ العُلَماءِ»

ناصر: من کتاب فروشی را دوست دارم. چرا که کتاب ها گنج هستند و پیامبر اکرم (ص) درباره آن فرموده اند: «کتاب ها باغ های دانشمندان هستند.»

قاسِمٌ: سَأَصیرُ مُختَرِعاً وَ سَوفَ أَصْنَعُ جَوّالاً جَدیداً.

قاسم: مخترع خواهم شد و تلفن همرا جدیدی خواهم ساخت.

منصورٌ: أنَا أُحِبُّ الرّياضَةَ. أنَا لاعِبٌ مُمتازٌ في کُرَةِ الْقَدَمِ.

منصور: من ورزش را دوست دارم. من بازیکن ممتازی در فوتبال هستم.

أمينٌ: أنَا أُحِبُّ طِبَّ الْعُيونِ. سَوفَ أَصيرُ طَبيباً لِخِدمَةِ النّاسِ.

امین: من چشم پزشکی را دوس دارم. برای خدمت به مردم دکتر خواهم شد.

الطُّلّبُ ذَکَروا أَصحابَ الْمِهَنِ کَالْمُدَرِّسِ وَ الْخَبّازِ وَ الشُّرْطيِّ وَ الْحَلْوانيِّ وَ الْبائِعِ وَ الْمُمَرِّضِ وَ الْحَدّادِ وَ غَيْرِهِمْ.

دانش آموزان صاحب شغل هایی مانند معلّم و نانوا و پلیس و شیرینی فروش و فروشنده و پرستار و آهنگر و ... را نام بردند.

الْمُدَرِّسُ: ما هوَ هَدَفُکُم مِنِ انْتِخابِ الشُّغلِ؟

معلم: هدفتان از انتخاب شغل چیست؟

عارفٌ: خِدمَةُ النّاسِ. لِاَنَّ کُلَّ واحِدٍ مِنّا بِحاجَةٍ إلَی الْآخَرينَ .

عارف: خدمت به مردم. زیرا هر یک از ما به دیگری نیاز دارد.

الْمُدَرِّسُ: أَيُّ شُغلٍ مُهِمٌّ؟

معلّم: کدام شغل مهم است؟

حامِدٌ : کلُّ مِهنَةٍ مُهِمَّةٌ وَ الْبلِاد بِحاجَةٍ إلَی کُلِّ الْمِهَنِ .

حامد: همه شغل ها مهم هستند و کشورها به همه شغل ها نیاز دارند.

الْمُدَرِّسُ: عَلَينا بِاحْتِرامِ کُلِّ الْمِهَنِ.

معلّم: باید به همه شغل ها احترام بگذاریم.

قالَ رَسولُ اللّهِ (ص) : «خَيْرُ النّاسِ أنفَعُهُم لِلنّاسِ».

پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «بهترین مردم سودمندترین آنها برای مردم است.»

الأربعینات:

قواعد درس « مِهْنَتُكَ فِي الْمُستَقبَلِ»:

دانستیم که فعل مضارع نشانه حال و آینده است. اما در ادامه می‌خواهیم با تغییراتی که بر سر فعل مضارع اعمال می‌کنیم، آن را فقط به آینده اختصاص دهیم.

فعل مستقبل (آینده) در عربی (سـ، سوفَ):

با افزودن  سَـ   و  سَوفَ   بر سر فعل مضارع، آن را به آینده تبدیل خواهیم کرد.

اما فرق بین  سَـ   و  سَوفَ   چیست؟

از ( سَـ) برای آینده نزدیک اما از (سَوفَ) برای آینده دور استفاده می‌کنیم.

أَنَا سَ أَذهَبُ: من خواهم رفت.

در این حالت بر سر اول  فعل اول شخص مفرد مضارع، سَـ   اضافه می‌کنیم.

أنتَ سَوفَ تَذهَبُ: تو (مذکر) خواهی رفت.

در این حالت بر سر اول فعل اول شخص مفرد مضارع، سَـوفَ   اضافه می‌کنیم.

أنتِ سَوفَ تَذهَبینَ: تو (مؤنث) خواهی رفت.

در این حالت بر سر اول فعل اول شخص مفرد مضارع، سَـوفَ اضافه می‌کنیم.

در ادامه نمونه‌های دیگری از این افعال را خواهید دید.

أَکتُبُ : می نویسم =سَأکتُبُ ، سوفَ أَکتُبُ : خواهم نوشت.

واژه نامه درس « مِهْنَتُكَ فِي الْمُستَقبَلِ» و معنی:

متون درس «اَلتَّجرِبَةُ الْجَديدَةُ» و معنی:

اَلتَّجرِبَةُ الْجَديدَةُ

تجربه جدید

تَفَکُّرُ ساعَةٍ خَيْرٌ مِنْ عِبادَةِ سَبْعينَ سَنَةً.  رسول اللّه (ص)

«یک ساعت فکر کردن از هفتاد سال عبادت بهتر است»    رسول الله (ص)

کانَ فَرَسٌ صَغيرٌ مَعَ أُمِّهِ في قَريَةٍ. قالَتْ أُمُّ الْفَرَسِ لِوَلَدِها:

اسب کوچکی با مادرش در روستایی بود. مادر اسب به پسرش گفت:

« نَحنُ نَعيشُ مَعَ الْنسانِ وَ نَخدِمُهُ؛ لِذا أَطلُبُ مِنْكَ حمَلَْ هٰذِهِ الْحَقيبَةِ إلَی الْقَريَةِ الْمُجاوِرَةِ. »

ما با انسان زندگی می کنیم و به او خدمت می کنیم؛ بنابراین از تو می خواهم این خورجین را به روستای مجاور ببری.

هوَ يَحمِلُ الْحَقيبَةَ وَ یَذْهَبُ إلَی الْقَريَةِ الْمُجاوِرَةِ.

او خورجین را بر می دارد و به روستای مجاور می برد.

في طَريقِهِ يُشاهِدُ نَهْراً . يَخافُ الْفَرَسُ وَ يَسْأَلُ بَقَرَةً واقِفَةً جَنْبَ النَّهرِ:

در راه رودخانه ای را می بیند. اسب می ترسد و از گاوی که کنار رودخانه ایستاده می پرسد.

« هَلْ أَقدِرُ عَلَی الْعُبورِ؟ » الْبَقَرَةُ تَقولُ : « نَعَم؛ لَيسَ النَّهْرُ عَميقاً. »

آیا می توانم عبور کنم؟ گاو می گوید: بله؛ رودخانه عمیق نیست.

يَسْمَعُ سِنجابٌ کَلامَهُما وَ يَقولُ: « لا؛ أيُّهَا الْفَرَسُ الصَّغيرُ، أنتَ سَتَغْرَقُ فِي الْماءِ، هٰذَا النَّهرُ عَميقٌ جِدّاً. عَلَيْكَ بِالرُّجوعِ. أَ تَفهَمُ؟ »

سنجاب حرف آن ها را می شنود و می گوید: نه؛ ای اسب کوچک، تو در آب غرق خواهی شد، این رودخانه واقعاً عمیق است باید برگردی. می فهمی؟

وَلَدُ الْفَرَسِ يَسْمَعُ کَلامَ الْحَيَوانَينِ وَ يَقولُ في نَفْسِهِ:

پسر اسب حرف دو حیوان را می شنود و با خودش می گوید:

« ماذا أَفْعَلُ يا إلٰهي؟! »

ای خدای من چیکار کنم؟

فَيَرْجِعُ إلی والِدَتِهِ وَ يَبْحَثُ عَنِ الْحَلِّ.

به طرف مادرش بر می گردد و دنبال راه حل می گردد.

اَلْأُمُّ تَسْألُهُ: « لِماذا رَجَعْتَ؟! »

مادر از او می پرسد: چرا برگشتی؟

يَشْرَحُ الْفَرَسُ الْقِصَّةَ وَ تَسْمَعُ الْأُمُّ کَلامَهُ. اَلْأُمُّ تَسأَلُ وَلَدَها:

اسب قصه را شرح می دهد و حرف مادرش را می شنود. مادر از پسرش می پرسد.

« ما هوَ رَأْيُكَ؟ أَ تَقْدِرُ عَلَی اَلْعُبورِ أَمْ لا؟ مَنْ يَصْدُقُ؟ وَ مَنْ يَکْذِبُ؟ »

نظر تو چیست؟ آیا می توانی عبور کنی یا نه؟ چه کسی راست می گوید؟ و چه کسی دروغ می گوید؟

ما أَجابَ الْفَرَسُ الصَّغيرُ عَنْ سؤالِها ... لٰکِنَّهُ قالَ بَعدَ دَقيقَتَينِ:

اسب کوچک جوابش را نداد. اما بعد از دو دقیقه گفت:

« اَلْبَقَرَةُ تَصْدُقُ وَ السِّنجابُ يَصدُقُ أَيضاً. اَلْبَقَرَةُ کَبيرَةٌ وَ السِّنْجابُ صَغيرٌ. کُلٌّ مِنهُما يَقولُ رَأيَهُ. فَهِمتُ الْمَوضوعَ».

گاو راست می گوید و سنجاب همچنین راست می گوید. گاو بزرگ است و سنجاب کوچک. هر کدام از آن ها نظر خودش را می گوید. موضوع را فهمیدم.

يَفْهَمُ الْفَرَسُ الصَّغيرُ کَلامَ أُمِّهِ وَ يَذْهَبُ إلَی النَّهرِ وَ يُشاهِدُ الْبَقَرَةَ وَ السِّنجابَ مَشغولَينِ بِالْجَدَلِ.

اسب کوچک حرف مادرش را می فهمد و به رودخانه بر می گردد. گاو و سنجاب را می بیند که مشغول ستیز هستند.

اَلبَقَرَةُ: « أنا أَصدُقُ وَ أَنتَ تَکذِبُ »

گاو: من راست می گویم و تو دروغ می گویی.

اَلسِّنجابُ: « لا؛ أنَا أَصدُقُ وَ أَنتِ تَکذِبين. »

سنجاب:نه؛ من راست می گویم و تو دروغ می گویی.

يَعْبُرُ الْفَرَسُ ذٰلِكَ النَّهرَ بِسُهولَةٍ؛ثُمَّ يَرْجِعُ وَ يَفْرَحُ لِلتَّجرِبَةِ الْجَديدَةِ.

اسب به راحتی از آن رودخانه عبور می کند. سپس بر می گردد و به خاطر تجربه جدید خوشحال می شود.

الأربعینات:

قواعد درس «اَلتَّجرِبَةُ الْجَديدَةُ» :

در این درس به بررسی صرف افعال مضارع در سه صیغه سوم شخص مفرد (مذکر)، سوم شخص مفرد (مؤنث) و اول شخص جمع می‌پردازیم.

فعل مضارع در عربی (هُوَ، هيَ، نَحْنُ):

خب دوباره از یار همیشگی مان، یعنی فعل ذَهَبَ کمک می‌گیریم.

هُوَ یَ ذْهَبُ:  او (مؤنث) می‌رود.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، یَـ  اضافه می‌کنیم و حرکت آخرین حرف فعل از ــَـ به ــُـ تغییر می‌یابد.

هيَ تَ ذْهَبُ:  او (مؤنث) می‌رود.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، تَـ  اضافه می‌کنیم و حرکت آخرین حرف فعل از ــَـ به ــُـ تغییر می‌یابد.

نَحْنُ نَ ذْهَبُ:  ما می‌رویم.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، نَـ  اضافه می‌کنیم و حرکت آخرین حرف فعل از ــَـ به ــُـ تغییر می‌یابد.

نکته مهم:

اگر دقت داشته باشید شکل صرف فعل مضارع در دو صیغه أَنتَ  و هیَ یکسان است. تنها راهی که برای تشخیص این دو فعل و تشخیص مرجع ضمیر آن داریم از روی معنای جمله و توجه به ضمیر است.

خب در یک نگاه ببینیم از درس 2 تا درس 4 چه چیز‌هایی یادگرفته‌ایم.

واژه نامه درس «اَلتَّجرِبَةُ الْجَديدَةُ» و معنی:

متون درس «اَلصَّداقَةُ» و معنی:

اَلصَّداقَةُ

دوستی

«أَسْرين» طالِبَةٌ فِي الصَّفِّ الثّاني الْمُتَوَسِّطِ. هيَ جاءَتْ مِنْ «سَنَندَج» إلَی «طهران». هيَ طالِبَةٌ جَديدَةٌ فِي الْمَدرَسَةِ وَ بَقِيَتْ مُدَّةَ أُسبوعَينِ وَحيدَةً.

اسرین دانش آموزی در کلاس دوم متوسطه است. او از سنندج به تهران آمده است. او دانش آموز جدیدی در مدرسه است و مدت 2 هفته تنها ماند

فِي الأسُبوعِ الثّالِثِ في يَْومِ السَّبْتِ جاءَتْ إلَیها إحْدَی زَميلاتِها بِاسْمِ «آیلار» وَ بَدَأَتْ بِالْحِوارِ مَعَها في ساحَةِ الْمَدرَسَةِ.

در هفته سوم در روز شنببه یکی از هم شاگردی هایش به اسم آیلار به سوی او آمد.

                                   اَلْحِوارُ بَيْنَ الطّالِبَتَينِ «آیلار» وَ «أَسْرين»

                                   گفتگوی بین 2 دانش آموز آیلار و اسرین

- کَيفَ حالُكِ؟                                           - الْحَمدُ لِلّهِ؛ جَيِّدَةٌ وَ کَيفَ أنتِ؟

 حالت چطور؟                                            خداروشکر خوبم و تو چطوری؟

- أنَا بِخَيرٍ. مَا اسْمُكِ؟                                  - اِسْمي أَسرين.

 من خوبم. اسم تو چیست؟                           اسم من اسرین است.

- اِسمٌ جَميلٌ. ما مَعْناهُ؟                                - «أسْرین» بِالْکُرديَّةِ بِمَعنَی الدَّمْع. وَ مَا اسْمُكِ؟

اسم زیبایی است. معنی آن چیست؟               اسرین به کردی به معنی اشک است و اسم تو چیست؟

- اِسمي آيلار.                                           - ما مَعنَی اسْمِكِ؟

اسم من آیلار است.                                     معنی اسم تو چیست؟

- آيلار بِالتُّرکيَّةِ بِمَعنَی الْأَقْمارِ.                        - اِسْمٌ جَميلٌ جِدّاً وَ مَعناهُ جَميلٌ أَيضاً.

 آیلار به ترکی به معنی ماه ها است.                اسم خیلی زیبایی است و معنی آن نیز زیبا است.

- مِنْ أَيِّ مَدينَةٍ أنتِ؟                                    - أنَا مِنْ سنندج. أَ أَنتِ مِنْ طهران؟

 تو اهل کدام شهر هستی؟                             من سنندجی هستم  آیا تو تهرانی هستی؟

- لا؛ أنَا مِنْ تبريز وَ ساکِنَةٌ هُنا.                       - فَأَنتِ مِثْلي أَیضاً.

نه من تبریزی هستم و ساکن اینجا هستم.        پس تو هم مثل من هستی.

- لِماذا جِئْتُم إلَی طهران؟                             - لِاَنَّ والِدي في مُهِمَّةٍ إداريَّةٍ.

چرا به تهران آمدید؟                                    برای اینکه پدرم در مأموریت اداری است.

- کَمْ سَنَةً مُهِمَّةُ والِدِكِ؟                             - سَنَتَينِ.

چند سال پدرت در مأموریت است؟                2 سال

- أينَ بَيتُکُم؟                                             - في ساحَةِ خُراسان.

خانه شما کجاست؟                                     در میدان خراسان

- عَجَباً. بَيتُنا في نَفْسِ الْمَکانِ.                      - أَ تَصدُقينَ؟!

عجیب است خانه ما در همان جاست.            آیا راست می گویی؟

- نَعَم؛ بِالتَّأکيدِ؛ مَتَی جِئْتُم؟                           - جِئْنا قَبْلَ شَهْرٍ.

بله البته؛ کی آمدید؟                                     ماه گذشته آمدیم.

- فَنَحنُ جارَتانِ وَ زَميلَتانِ .                             - فَکَيفَ ما رَأَيْتُكِ حَتَّی الْآنَ؟

 پس ما دو همسایه و دو همکلاسی هستیم.     پس چطور تا الان تو را ندیدم؟

- عَجيبٌ. ما مِهنَةُ أَبيكِ؟                                 - هوَ مُهَندِسٌ.

عجیب است. شغل پدرت چیست؟                 او مهندس کامپیوتر است.

- هَلْ تَأتينَ إلَی بَيتِنا؟                               - بِکُلِّ سُرور.ٍ

آیا به خانه ما می آیی؟                               با کمال میل

- مَتَی؟                                                    - بَعدَما يَسمَحُ لي والِدي وَ تَقبَلُ والِدَتي.

 کِی؟                                                        بعد از اینکه پدرم به من اجازه داد و مادرم پذیرفت.

- وَ هَلْ يَأْتي أَبوكِ؟ وَ هَلْ تَأْتي أُمُّكِ؟           - إِنْ شاءَ اللّهُ. سَأَسْأَلُهُما.

 و آیا پدرت می آید؟ و آیا مادرت می آید؟      اگر خدا بخواهد از آنها خواهم پرسید.

اَلْغَريبُ مَنْ لَيْسَ لَهُ حَبيبٌ.  الأمام عَلیٌّ (ع)

«تنها، کسی است که دوستی نداشته باشد.»  امام علی (ع)

الأربعینات:

قواعد درس«اَلصَّداقَةُ» :

حرف اضافه «ما» کابردهای زیادی دارد که در این درس، دو کاربرد مهم آن را بررسی خواهیم کرد.

«ما»  اگر در ابتدای فعل ماضی بیاید، آن را منفی خواهد کرد. اما آخر فعل ماضی را هیچ‌گونه تغییری نخواهد داد.

مثال:

سَمِعْنا: شنیدیم.

ما سَمِعنا: نشنیدیم.

ما  در معنای «چیست» نیز به کار می‌رود.

مثال:

«ما بِیَمینِکَ یا موس »

معنی: ای موسی، آن چیست در دست راستت؟

واژه نامه درس«اَلصَّداقَةُ» و معنی:

متون درس«فِي السَّفَرِ» و معنی:

فِي السَّفَرِ

در سفر

سافَرَتْ أُسرَةُ السَّيِّدِ فَتّاحيّ مِنْ کِرمان إلَی الْعِراقِ في قافِلَةِ الزُّوّارِ لِزيارَةِ الْمُدُنِ الْمُقَدَّسَةِ: النَّجَفِ الْشرَفِ وَ کَربَلاءَ وَ الْکاظِميَّةِ وَ سامَرّاءَ. هُمْ سافَروا فِي الْمَرَّةِ الْوُلیَ بِالطّائِرَةِ وَ فِي الْمَرَّةِ الثّانيَةِ بِالْحافِلَةِ. السَّيِّدُ فَتّاحيّ موَظَّفٌ وَ زَوجَتُهُ مُمَرِّضَةٌ. لِهٰذِهِ الْأُسْرَةِ سِتَّةُ أَولادٍ.

خانواده آقای فتّاحی از کررمان به عراق برای زیارت شهرهای مقدّس نجف اشرف و کربلا و کاظمین و سامراء در (از طریق) کاوران زیارتی مسافرت کردند. آنان نخستین بار با هواپیما و دومین بار با اتوبوس مسافرت کردند. آثای فتّاحی کارمند است و همسرش پرستار است. این خانواده شش پسر و دختر دارند.

حِوارٌ بَينَ الْأُسْرَةِ

گفتگو میان خانواده

اَلسَّيِّدُ فَتّاحيّ : أَينَ تَذْهَبونَ يا أَولادي؟

آقای فتّاحی: ای پسران من، کجا می روید؟

الْاَوَلاد:ُ نَذْهَبُ لِزيارَةِ مَرقَدِ الْإمامِ الْحُسَينِ (ع).

 پسرها: به زیارت مرقد امام حسین (ع) می رویم.

اَلسَّيِّدُ فَتّاحيّ: أَينَ تَذْهَبْنَ يا بَناتي؟                               اَلْبَناتُ: نَذْهَبُ مَعَ إِخْوَتِنا لِلزّيارَةِ.

 آقای فتّاحی: ای دختران من، کجا می روید؟                 دخترها: با برادرانمان به زیارت می رویم.

أَحَدُ الأولاد: أَينَ تَذهَبانِ يا أَبي وَ يا أُمّي؟                       الَوْالِدٌ: نَذْهَبُ إلَی الْمُستَوصَفِ.

 یکی از پسرها: ای پدرم! ای مادرم؛ کجا می روید؟         پدر: به درمانگاه می رویم.

 مَنِ الْمَريضُ؟                                                  - أُمُّکُمْ تَشعُرُ بِالصُّداعِ.

چه کسی مریض است.                                           مادرتان سردرد دارد.

                                    حِوارٌ فِي الْمُسْتَوْصَفِ

                                      گفتگو در درمانگاه

اَلطَّبيبُ: مَا اسْمُ الْمَريضِ؟                                اَلسَّيِّدُ فَتّاحيّ: السَّيِّدَةُ فاطِمَة.

پزسک: اسم مریض چیست؟                             آقای فتّاحی: همسرم فاطمه خانم.

اَلطَّبيبُ: ما بِكِ يا سَيِّدَةُ فاطِمَةُ؟                        اَلسَّيِّدَةُ فاطِمَةُ: أَشعُرُ بِالصُّداعِ.

پزشک: فاطمه خانم؛ تو را چه شده است؟           فاطمه خانم: سرم درد می کند.

 - کَمْ عُمْرُكِ؟                                                   - أرَبعَونَ سَنَةً.

چند سال داری؟                                                چهل سال.

- أَ ضَغْطُ الدَّمِ عِندَكِ أَمْ مَرَضُ السُّکَّرِ؟                 - أَشعُرُ بِالصُّداعِ فَقَط.

آیا فشار خون یا بیماری قند داری؟                       نه؛ فقط سرم درد می کند.

- أَکْتُبُ لَكِ وَصْفَةً.                                            - ماذا تَکتُبُ في الْوَصْفَةِ؟

نسخه ای برایت می نویسم.                                چه چیزی در نسخه من می نویسی؟

- اَلْحُبوبَ الْمُسَکِّنَةَ وَ ال شَّابَ.                           - کَيفَ ا لِسْتِفادَةُ مِنْها؟

قرص های مسکّن و شربت.                                 طریقه استفاده اش چیست؟

- ثلَاثَةُ حُبوبٍ في کُلِّ يَومٍ: صَباحاً وَ ظُهراً وَ مَساءً وَ الشَّرابُ مَرَّتَينِ في کُلِّ يَومٍ.

در هر روز سه تا قرص؛ صبح و ظهر و شب و شربت در هر روز دو بار.

قواعد درس«فِي السَّفَرِ» و معنی:

در این درس به بررسی صرف فعل مضارع در صیغه‌های دوم شخص جمع (مثنی، جمع مذکر، جمع مؤنث) خواهیم پرداخت.

فعل مضارع در عربی (أَنتُم، أَنتُنَّ، أَنتُما):

یار عزیزمان یعنی فعل  ذَهَبَ  را فرا می‌خوانیم.

أَنتُم تَذهَبونَ :شما (مذکر) می‌روید.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، تَـ اضافه می‌کنیم و آخر فعل  ـونَ   اضافه می‌شود.

أَنتُنَّ تَذهَبْنَّ : شما (مؤنث) می‌روید.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر،   تَـ اضافه می‌کنیم و آخر فعل  ـنَّ   اضافه می‌شود.

أَنتُما تَذهَبانِ : شما دو نفر (مذکر و مؤنث) می‌روید.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر،   تَـ اضافه می‌کنیم و به آخر فعل ـانِ اضافه می‌شود.

کلمه پرسشی لِماذا:

هنگامی که کلمه پرسشی لِماذا (برای چه) می‌توانیم با دو کلمه  «لِأَنَّ: برای اینکه»  یا  «لِــ: برای»  به آن پاسخ دهیم.

لِماذا أنتُم مَسرورونَ؟ : چرا شما خوشحال هستید؟

لِأَنَّ نا ناجِحونَ فِی الْمُسابَقَةِ:  برای اینکه ما در مسابقه پیروز شدیم.

حرف لا در عربی:

حرف  لا  یکی از کاربردهایش غالباً، منفی کردن فعل مضارع است.

أَنَا لا أَکْذِبُ:  من دروغ نمی‌گویم.

نکته:

گاهی حرف ما افزون بر فعل ماضی، فعل مضارع را نیز منفی می‌کند.

ما یَعْلَمُ:  نمی‌داند.

واژه نامه درس«فِي السَّفَرِ» و معنی:

متون درس « أَرْضُ اللّٰهِ واسِعَة » و معنی:

( ... أَرْضُ اللّٰهِ واسِعَة ... )

( ... زمین خدا پهناور است ... )

كانَتْ مَجْموعَةٌ مِنَ الْغِزْلانِ في غابَةٍ بَينَ الْجِبالِ وَ الْأَنهارِ.

گله ای از آز آهوها در جنگلی بین کوه ها و رودها بودند.

في يَومٍ مِنَ الْأَيّامِ هَجَمَتْ خَمسَةُ ذِئابٍ عَلَی الْغِزلانِ… .

در روزی از روزها، پنج گرگ به آهوها حمله کردند.

اَلْغَزالُ الْوَّلُ:                     إِلٰهي، ماذا نَفعَلُ؟

 آهوی اوّل: خدایا، چه کنیم؟

اَلْغَزالُ الثّاني:                    لا نَقدِرُ عَلَی الدِّفاعِ.

 آهوی دوم: نمی توانیم دفاع کنیم.

قالَتْ غَزالَةٌ صَغيرَةٌ في نَفْسِها: «ما هوَ الْحَلُّ؟ عَلَيَّ بِالتَّفَکُّرِ. سَأَنجَحُ.»

آهوی کوچکی با خودش گفت: «چاره چیست؟» باید فکر کنم. پیروز خواهم شد.

اَلْغَزالَةُ الصَّغيرَةُ شاهَدَتْ عُصْفوراً ؛ فَسَأَلَتْهُ: «هَلْ خَلْفَ تِلْكَ الْجِبالِ عالَمٌ آخَرُ؟»

آهو کوچولو گنجشکی را دیدو پس از او پرسید: «آیا پشت آن کوه ها جهان دیگری است»

أَجابَ الْعُصْفورُ: «لا».

 گنجشک جواب داد: «نه»

اَلْغَزالَةُ الصَّغيرَةُ ما يَئِسَتْ فَشاهَدَتْ حَمامَةً وَ سَأَلَتْها: «يا أُمَّ الْفَرخَينِ، هَل وَراءَ تِلْكَ الْجِبالِ عالَمٌ غَيرُ عالَمِنا؟» سَمِعَتْ مِنها نَفْسَ الْجَوابِ.

آهوی کوچولو نا امید نشد. پس کبوتری را دید و ازش پرسید: «ای مادر دو جوجه، آیا پشت آن کوه ها غیر از دنیای ما جهان دیگری است؟» از او همان جواب را شنید.

اَلْغَزالَةُ شاهَدَتْ هُدهُداً وَ سَأَلَتْهُ: «هَلْ خَلْفَ الْجِبالِ عالَمٌ غَيرُ عالَمِنا؟»

 آهو هدهدی را دید و از او پرسید: «آیا پشت کوه ها جهانی غیر از جهان ماست؟»

أَجابَ الْهُدهُدُ: «نَعَم».

 هدهد پاسخ داد: «بله»

فَصَعِدَت الْغَزالَةُ الْجَبَلَ الْمُرتَفِعَ وَ وَصَلَتْ فَوقَهُ فَشاهَدَتْ

غابَةً واسِعَةً؛ ثُمَّ رَجَعَتْ وَ قالَتْ لِآباءِ الْغِزلانِ:«أَ تَعْرِفونَ أَنَّ خَلْفَ الْجِبالِ عالَماً آخَرَ؟»

 پس آهو به کوه بلند صعود کرد و بالای آن رسید. پس جنگل پهناوری را دید سپس برگشت و به پدران آهوها گفت: «آیا می دانید که پشت کوه ها جهان دیگری است؟»

وَ قالَتْ لِأُمَّهاتِ الْغِزلانِ: «أَ تَعْرِفْنَ أَنَّ خَلْفَ الْجِبالِ عالَماً آخَرَ؟!»

 و به مادران آهو ها گفت: «آیا می دانید که پشت کوه ها جهان دیگری است؟»

فَقالَ الْغَزالُ الْوَّلُ بِغَضَبٍ:          کَيفَ تَقولينَ هٰذَا الْکَلامَ؟!

پس آهوی اوّل با خشم گفت: «چگونه این حرف را می گویی؟»

وَ قالَ الْغَزالُ الثّاني:            کَأَنَّكِ مَجْنونَةٌ !

 و آهوی دومی گفت: «گویا تو دیوانه ای.»

وَ قالَ الْغَزالُ الثّالِثُ:          هيَ تَکذِبُ.

و آهوی سومی گفت: «او دروغ می گوید.»

وَ قالَت الْغَزالَةُ الرّابِعَةُ:       أَنتِ تَکذِبينَ.

و آهوی چهارمی گفت: «تو دروغ می گویی.»

قَطَعَ رَئيسُ الْغِزلانِ کَلامَهُم وَ قالَ:

رئیس آهوها سخنشان را قطع کرد و گفت:

«هيَ صادِقةٌ لا تَکذِبُ؛ عِنْدَما کُنْتُ صَغيراً؛ قالَ لي طائِرٌ عاقِلٌ: خَلْفَ الْجِبالِ عالَمٌ آخَرُ وَ قُلْتُ ذٰلِكَ لِرَئیسِنا لٰکِنَّهُ ما قَبِلَ کَلامي و ضَحِكَ. کَما تَعرِفونَ أنَا أَطلُبُ صَلاحَکُم دائِماً؛ فَعَلَينا بِالْمُهاجَرَةِ»

«او راست گو است دروغ نمی گوید؛ وقتی کوچک بودم؛ پرنده دانایی به من گفت: پشت کوه ها جهان دیگری است و آن را به رئیسمان گفتم ولی او حرف من را نپذیرفت و خندید.» چنان که می دانید من همیشه صلاح شما را می خواهم؛ پس باید کوچ کنیم.»

صَعِدَ الْجَميعُ الْجَبَلَ وَ وَجَدوا عالَماً جَديداً وَ فَرِحوا کَثيراً.

همگی بالای کوه صعود کردند و جهان جدیدی یافتند و بسیار شاد شدند.

الأربعینات:

قواعد درس « أَرْضُ اللّٰهِ واسِعَة » :

در درس هفتم قواعد عربی هشتم به بررسی یکی دیگر از کلمات پرسشی یعنی، « مَتی: چه وقت»  می‌پردازیم.

کلمه پرسشی در عربی مَتی (چه وقت):

چه وقت  بر زمان دلالت دارد. و معمولا در جواب آن کلمات زیر به کار برده می‌شوند.

اَلْیَومَ-أَمْسُ-غَد-صَباح-عَصر-مَساء-لَیل-قَبلَ سَنَتَینِ-بَعدِ أُسبوعَینِ-فِی الشَّهرِ الْقادِمِ

مَتی نَصْرُ اللهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللهِ قَریبٌ:  چه زمان خدا یاری می‌کند؟ همانا یاری خدا نزدیک است.

نکته:

گاهی اوقات اگر فعل مضارع در اول مضارع بیاید، گرچه فاعل مثنی یا جمع باشد ولی فعل به صورت مفرد می‌آید.

تَعمَلُ هاتانِ الْفَلّاحَتانِ فِی الْمَزرَعَةِ:  این خانم‌های کشاورز در کشتزار کار می‌کنند .

واژه نامه درس « أَرْضُ اللّٰهِ واسِعَة » و معنی:

متون درس «اَلِاعْتِمادُ عَلَی النَّفْسِ» و معنی:

اَلِاعْتِمادُ عَلَی النَّفْسِ

اعتماد به نفس

تَخْرُجُ عُصْفورَةٌ مِنْ عشُّها في مَزرَعَةٍ کَبيرَةٍ وَ تَقولُ لِفِراخِها:

 گنجشکی از لانه اش در یک مزرعه بزرگی بیرون می رود و به جوجه هایش می گوید:

«يا فِراخي، عَلَيکُنَّ بِمُراقَبَةِ حَرَکاتِ صاحِبِ الْمَزرَعَةِ. ماذا يَقولُ وَ يَفعَلُ»؟

«جوجه های من؛ باید مراقب حرکت های صاحب مرعه باشید (که) چه می گوید و چه می کند؟»

اَلْفَرْخُ الْوَّلُ: صاحِبُ الْمَزرَعَةِ مَعَ جارِەِ يَذهَبانِ إلَی شَجَرَتَينِ وَ يَجلِسانِ بَينَهُما.

 جوجه اوّل: «صاحب مزرعه با همسایه اش به سوی دو درخت می روند و میانشان می نشینند»

اَلْفَرْخُ الثّاني: زَوجَةُ صاحِبِ الْمَزرَعَةِ وَ جارَتُها تَذهَبانِ إلی نَفْسِ الشَّجَرَتَينِ.

 جوجه دوم: «همسر صاحب مزرعه و همسایه اش پیش درخت می روند»

اَلْفَرْخُ الثّالِثُ: اَلْجيرانُ يَجلِسونَ عَلَی الْيَمينِ.

جوجه سوم: «همسایه های (آقا) سمت راست می نشینند.»

اَلْفَرْخُ الْوَّلُ: اَلْجاراتُ يَجْلِسْنَ عَلَی الْيَسارِ.

 جوجه اوّل: «همسایه های (خانم) سمت چپ می نشینند.»

اَلْفَرْخُ الثّاني: مَا الْخَبَرُ؟ ماذا يَفعَلونَ؟ أَ هذِەِ ضيافَةٌ؟

 جوجه دوم: «چه خبره؟ چه می کنند؟ آیا این یک مهمانی است؟»

اَلْفَرْخُ الثّالِثُ: اَلنِّساءُ يَجلِبْنَ الطَّعامَ وَ الْخُبْزَ وَ يَجلِسْنَ جَنْبَ الْمائِدَةِ.

 جوجه سوم: «زنان غذا و نان می آورند و کنار سفره می نشینند.»

اَلْفَرْخُ الْوَّلُ: اَلرِّجالُ يَجمَعونَ الْحَطَبَ وَ يَجلِبونَ الْماءَ وَ بَعْدَ ذٰلِكَ یَلْعَبونَ.

 جوجه اوّل: «مردها هیزم جمع می کنند و آب می آورند و بعد از آن بازی می کنند.»

تَرجِعُ الْأُمُّ وَ تَسْأَلُ فِراخَها: «ماذا حَدَثَ»؟

 مادر بر می گردد و از جوجه هایش می پرسد: «چه شد؟»

اَلْفَرْخُ الثّاني:   صاحِبُ الْمَزرَعَةِ طَلَبَ الْمُساعَدَةَ مِنْ جيرانِهِ لِجَمْعِ الْقَمْحِ. عَلَينا بِالْفِرارِ.

جوجه دوم: «صاحب مزرعه از همسایه هایش برای جمع کردن گندم کمک خواست، ما باید فرار کنیم.»

أُمُّ الْفِراخِ:     لا؛ نَحْنُ في أَمانٍ في عُشِّنا.

مادر جوجه ها: «نه؛ ما در لانه خودمان در امنیت و آسایشیم.»

فِي الْيَومِ الثّاني تَخْرُجُ الْعُصْفورَةُ مِنَ الْعُشِّ وَ تَقولُ لِفِراخِها:

در دومین روز، گنجشک از لانه خارج می شود و به جوجه هایش می گوید:

«عَلَيکُنَّ بِالْمُراقَبَةِ؛ إضاعَةُ الْفُرصَة غُصَّةٌ».

«باید مراقب باشید از دست دادن فرصت، غصّه است.»

بَعْدَ رُجوعِ الْأُمِّ قالَ الْفَرْخُ الثّالِثُ:

 پس از برگشتن مادر، جوجه سومی گفت:

«صاحِبُ الْمَزرَعَةِ طَلَبَ الْمُساعَدَةَ مِنْ أَقْرِبائِهِ لِجَمْعِ الْمَحصولِ. عَلَينا بِالْفِرارِ».

«صاحب مزرعه از خویشانش برای جمع آوری محصول کمک خواست و باید فرار کنیم.»

أُمُّ الْفِراخِ: نَحنُ في أَمانٍ.

مادر جوجه ها: ما در امان هستیم.

فِي الْيَومِ الثّالِثِ:

در روز سوم:

اَلْفِراخُ: سَمِعْنا أَنَّ صاحِبَ الْمَزرَعَةِ يَقولُ: «سَأَبدَأُ بِجَمْعِ الْقَمحِ بِنَفْسي غَداً.»

 جوجه ها: شنیدیم که مزرعه دار می گوید فردا خودم جمع آوری گندم ها را آغاز خواهم کرد.

خافَتْ أُمُّ الْفِراخِ وَ قالَتْ: «اَلْآنَ عَلَينا بِالْمُهاجَرَةِ.»

 مادر جوجه ها ترسید و گفت: «اکنون باید کوچ کنیم.»

اَلْفِراخُ يَسْأَلْنَ أُمَّهُنَّ: «لِماذا عَلَينا بِالْمُهاجَرَةِ ؟! هوَ وَحيدٌ وَ بِلا صَديقٍ».

 جوجه ها از مادرشان می پرسند: چرا باید کوچ کنیم؟ او تنها و بدون دوست است.

الْأَمُ:ّ عِندَما يَعْتَمِدُ الإنسانُ عَلَی غَيرِەِ؛ لا يَفعَلُ شَيئاً مُهِمًّ؛

 مادر گفت: وقتی انسان به کسی غیر از خودش تکیه و اعتماد کند کار مهمی انجام نمی دهد.

وَ عِنْدَما يَعْتَمِدُ عَلَی نَفْسِهِ؛ يَقدِرُ عَلَی کُلِّ شَءٍ».

 اما زمانی که اعتماد به نفس پیدا می کند؛ می تواند هر کاری انجام دهد

القرآنیات:

1.ما هوَ أَوَّلُ مَکان فیهِ القرآنُ الکَریمُ؟

اولین جایی که در آن قران کریم نازل شد ، چیست؟

غارُ الحراء فی مَکه المُکَرمَه.

2.أَی سورَ مَعروف بـِ «أم القُرآن»؟

کدام سوره به « أم القُرآن » معروف است؟

سورَالحمد

سوره حمد

3.مَن هوَ أول مَقتول فی الارضِ وَ لِماذا؟

اولین کشته شده در زمین کیست و چرا؟

إِنه هابیلُ وَ هو مقتول بِسبَب حَسد أَخیهِ قابیل.

همانا او هابیل است ، و او به علت حسادت برادرش قابیل کشته شد

قواعد درس «اَلِاعْتِمادُ عَلَی النَّفْسِ»:

در این درس به بررسی صرف فعل مضارع در صیغه‌های سوم شخص جمع (مثنی، جمع مذکر، جمع مؤنث) خواهیم پرداخت.

فعل مضارع در عربی (هُم، هُما، هُنَّ):

یار شفیقمان را یعنی فعل ذَهَبَ  را فرا می‌خوانیم.

هُم یَ ذْهَبونَ :  آن‌ها (مذکر) می‌روند.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، یَـ اضافه می‌کنیم و آخر فعل  ـونَ   اضافه می‌شود.

هُنَّ یَ ذْهَبْنَ : آن‌ها (مؤنث) می‌روند.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، یَـ اضافه می‌کنیم و آخر فعل  ـنَ   اضافه می‌شود.

هُما یَ ذْهَبانِ : آن دو نفر (مذکر) می‌روند.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، یَـ اضافه می‌کنیم و به آخر فعل ـانِ اضافه می‌شود.

هُما تَ ذْهَبانِ : آن دو نفر (مؤنث) می‌روند.

در این حالت به اول ساده‌ترین شکل حالت فعل ماضی یعنی سوم شخص مفرد مذکر، تَـ اضافه می‌کنیم و به آخر فعل ـانِ اضافه می‌شود.

فنّ ترجمه:

به دوجمله زیر دقت کنید.

الف)أَنتما تَعمَلان جَیِّداً.                        شما به خوبی کار می کنید.

ب)هُما تَعمَلانِ جیِّداً.                           آنها به خوبی کار می کنند.

از کجا بدانیم معنای «تَعمَلانِ»چیست؟

.................................................

نکته:

در دو جمله بالا همانطور که می‌بینید شکل افعال یکسان است. پس تنها راه شناخت معنی آن مراجعه به مرجع ضمیر یا فاعل جمله است.

1.هاتانِ البنتانِ تَکتبانِ واجبهُما ؛ أَ أنتُما تَکتُبانِ أَیضاً؟

آن دو دختر تکالیفشان را انجام می‌دهند آیا شما دو نفر نیز همچنین انجام می‌دهید؟

2.هُما جارتانِ نَطیفَتانِ .إنهُما تَغسِلان ساحَة البیت .أ أنتما تَعرفانِهِما؟

2. آن دو همسایه پاکیزه هستند. آن‌ها حیاط خانه‌شان را می‌شورند. آیا شما دو نفر آن‌ها را می‌شناسید؟

در ادامه صرف کل افعال مضارع را در یک نگاه خواهید دید.

واژه نامه درس «اَلِاعْتِمادُ عَلَی النَّفْسِ» و معنی:

متون درس «اَلسَّفْرَةُ الْعِلْميَّةُ » و معنی:

اَلسَّفْرَةُ الْعِلْميَّةُ

گردش علمی

طالِباتُ الْمَدرَسَةِ مَسروراتٌ لِاَنَّهُنَّ سَوفَ یَذْهَب لِسَفرَةٍ عِلْميَّةٍ مِنْ شيراز إلَی ياسوج.

 دانش آموزان مدرسه شادند چرا که آن ها برای گردش علمی از شیراز به یاسوج خواهند رفت.ا

َلْمُديرَةُ : سَنَذْهَبُ إلَی سَفْرَةٍ عِلْميَّةٍ يَومَ الْخَميسِ فِي الْسُبوعِ الْقادِمِ.

خانم مدیر: می خواهیم پنجشنبه هفته آینده به گردش علمی برویم.

عَلَيْکُنَّ بِمُراعاةِ بَعْضِ الْاُمورِ:

شما باید بعضی کارها را مراعات کنید.

- تَهيِئَةُ الْمَلابِسِ الْمُناسِبَةِ؛ لِاَنَّ الْجَوَّ في ياسوج بارِدٌ.

تهیه کردن لباس های مناسب، چرا که هوا در یاسوج سرد است.

- تَهيِئَةُ مِنْشَفَةٍ صَغيرَةٍ وَ کَبيرَةٍ وَ فُرشاةٍ وَ مَعجونِ أَسنانٍ.

تهیه کردن حوله کوچک و بزرگ و مسواک و خمیر دندان.

- اَلْحُضورُ في ساحَةِ الْمَدرَسَةِ في السّاعَةِ السّابِعَةِ صَباحاً.

حضور در حیاط مدرسه رأس ساعت هفت صبح.

اَلطّالِباتُ يَسْأَلْنَ الْمُديرَةَ:

دانش آموزان از مدیر می پرسیدند:

اَلْأُولَی: يا سَيِّدَتي، إلَی أيْنَ نَذْهَبُ؟

اولی: به کجا می رویم ای خانم من؟

اَلْمُديرَةُ: إلَی ياسوج وَ حَولَها.

مدیر: به یاسوج و اطرافش.

في هذِهِ الْمُحافَظَةِ غاباتٌ وَ أَنْهارٌ وَ أَزهارٌ وَ بَساتينُ وَ عُيونٌ وَ شلَّلات جَميلَةٌ.

در این استان، جنگل ها و رودخانه ها و گله ها و بوستان ها و چشمه ها و آبشارهای زیبایی است.

اَلثّانيةُ: کَمْ يَوْماً نَبْقَی؟          

دومی: چند روز می مانیم؟

اَلْمُديرَةُ: ثَلاثَةَ أَيّامٍ مِنَ الْخَميسِ إلَی السَّبْتِ.

مدیر: سه روز؛ از پنجشنبه تا شنبه.

اَلثّالِثَةُ: مَتَی نَرْجِعُ؟

 سومی: کی بر می گردیم؟

اَلْمُديرَةُ: صَباحَ يَومِ الْأَحَدِ فِي السّاعَةِ السّابِعَةِ.

مدیر:صبح روز یکشنبه ساعت هفت.

اَلرّابِعَةُ: بِمَ نَذْهَبُ إلَی هُناكَ ؟

چهارمی: با چه چیزی به آن جا می رویم؟

اَلْمُديرَةُ: بِالْحافِلَةِ. مدیر: اتوبوس

اَلْخامِسَةُ: أَيْنَ نَأْکُلُ اَلفَطورَ وَ الْغَداءَ وَ الْعَشاءَ؟

پنجمی: کجا صبحانه و نهار و شام می خوریم؟

اَلْمُديرَةُ: في مَطْعَمٍ نَظيفٍ وَ جَيِّدٍ.

مدیر: در یک رستوران تمیز و خوب.

اَلسّادِسَةُ: هَلِ الْجَوّالُ مَسْموحٌ لَنا؟

ششمی: آیا اجازه آوردن تلفن همراه را داریم؟

اَلْمُديرَةُ: نَعَمْ.

مدیر: بله

اَلسّابِعَةُ: أينَ نَبقَی لِلِسْتِاحَةِ؟

هفتمی: برای استراحت کجا می مانیم.

اَلْمُديرَةُ: في فُندُقِ الْمُعَلِّمینَ.

 مدیر: در هتل معلّم ها.

اَلثّامِنَةُ: هَلْ هُناكَ مَلْعَبٌ؟

هشتمی: آیا آنجا ورزشگاه هست؟

اَلْمُديرَةُ: نَعَمْ؛ ثَلاثَةُ مَلاعِبَ.

 مدیر: بله؛ سه ورزشگاه.

فَرِحَ الْجَميعُ لِهٰذِهِ السَّفْرَةِ الْجَميلَةِ.

همگی به خاطر این مسافرت زیبا خوشحال شدند.

قواعد درس «اَلسَّفْرَةُ الْعِلْميَّةُ »:

در درس نهم قواعد عربی هشتم به بررسی یکی دیگر از کلمات پرسشی یعنی، « کَیفَ: چگونه» می‌پردازیم.

کلمه پرسشی در عربی کَیفَ (چگونه):

«چگونه» برای پرسش دربارۀ حالت کاربرد دارد.

کَیفَ تَسْأَلُ الطّالِبَةُ:دانش‌آموز چگونه سوال می‌پرسد؟

تَسْأَلُ مَسرورَةً: با خوشحالی می‌پرسد.

فنّ ترجمه:

گاهی کلمۀ  « عِنْدَ» (نزد)  یا  «لِــ، لَــ» (برای)  برای مالکیّت به کار برده می‌شود.

در ادامه کل افعال ماضی را در یک نگاه و به صورت کاربردی خواهید دید.

واژه نامه درس «اَلسَّفْرَةُ الْعِلْميَّةُ » و معنی: