نمونه سوالات تستی فصل 3 علوم و فنون ادبی یازدهم همراه با جواب تشریحی

مشبه.مشبه به.ادات.وجه شبه

مشبه.وجه شبه .ادات.مشبه به 

مشبه به.مشبه.وجه شبه.ادات

مشبه به .وجه شبه.وجه شبه.مشبه به

مشبه

مشبه به

وجه شبه

ادات تشبیه

الف و ب 

الف و پ

ب و ت

الف و ت 

زمین.برگ.صنوبر.غان

سینه سهراب.جوشن .ناوک

زمین. سهراب.برگ .صنوبر 

سینه سهراب .ناوک.صنوبر 

دوشم آن گلچهره در آغوش بود

چو باز مرغ دل ما هوای او دارد 

درخت دوستی دیر آورد بار 

دل افکار سیه می شود از سرمه خواب

قرار گرفتن سیاهی در میان شیئی سخت 

سفت و سختی

لطافت و صافی

قرار گرفتن سیاهی و سختی در شیئی شفاف 

زلف. رای. ظلم 

دوش .حور.حرص .محنت 

من . حور . اهریمن

شب من

سیب زنخدان 

جام طلایی

دریای خروشان 

فریاد تظلم  

نگاه دلبر/نگار سرمست/زبانه آتش/صحنه غم انگیز

پرنده آبی/سکوت شب/دست ارادت/خانه ثروتمند

کمان ابرو/لب لعل/هلال غبغب/بازار عاشقی 

گل چهره /دریای درد/سایه سرو/نگاه سنگین

خم ابرو

جان به ناتوان 

ابرو به کمان 

ابرو به شوخ

یکی

دوتا

سه تا

چهار تا

گوشه کلاه .روی ماه .روی تعظیم .قله عرش

آبروی بندگان.جمال عشق.لوح بلاغت.تقصیر خویش

دروگرزمان .عصاره تاک.شهد قایق .موسم ربیع 

بنات نبات.بحر مکاشفات . مهد زمین .تیر مژگان

 یک تشبیه گسترده و یک تشبیه فشرده دارد 

 هر دو تشبیه این بیت هر چهار رکن تشبیه رادارد

غبار و نگاه مشابه تشبیه ها هستند 

به دلیل ذکر نشدن مشابه تشبیهی در بیت وجود ندارد

در بیت یک تشبیه فشرده اضافی و یک تشبیه اسنادی موجود است

بیت شامل ۲تشبیه فشرده اسنادی  است

شاعر خود را به دریایی مواج تشبیه کرده 

تشبیهی گسترده در بیت دیده میشود

مضاف الیه 

مشبه  مشبه به

وجه شبه 

ادات تشبیه

تو

گل

با هم

ز خندیدن 

مجاز

استعاره 

تشبیه

مضاف الیه

ادات تشبیه

وجه شبه

مشبه

مشبه به

چو باز آمدم کشور آسوده دیدم/ پلنگان رها کرده خوی پلنگی

این سو کشان سوی خوشان و آن سو کشان با ناخوشان / یا بگذرد یا بشکند در این گرداب ها

توانم که تیغ زبان بر کشم / جهانی سخن را قلم در کشم

به معشوق نیکو و ممدوح نیک / غزل گوشه و مدح خوان عنصری

خرد را تو روشن بصر کرده ای / چراغ هدایت تو بر کرده ای

روزی که در جام شفق مُل (شراب) کرد خورشید / بر خشک چوب نیزه ها گل کرد خورشید

دو چشمش به سان دو نرگس به باغ / مژه تیرگی برده ، از پر زاغ

کار دلم به جان رسد، کارد به استخوان رسد/ ناله کنم بگویدم دم مزن و بیان مکن

که نیم کوهم ز صبر و حلم و داد/ کوه را چون در رباید تندباد

نه تلخ است صبری که بر یاد اوست/ که تلخی شکر باشد از دست دوست

رنگین سخنان در سخن خویش نهانند / از نکهت خود نیست به هر حال جدا گل

بکوش اندر بهار زندگانی / که شد پیراییه پیری جوانی

«م» در شعرم

«م» در دلم

شعر

دل

درد

زهر

عین

دارو

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ با دوستان مروت با دشمنان مدارا

وز فراوان ابر رحمت ریخته باران فضل/ رانده ای را بر امید عفو شادان دیده اند

چون آینه جان نقش تو در دل بگرفته است / دل در سر طلف تو فرورفته چو شانه است

کمان ابروی جانان نمی پیچد سر از حافظ / ولیکن خنده می آید بدین بازوی بی زورش

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق / هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد/ دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

گورخانه راز تو چون دل شود / آن مرادت زودتر حاصل شود

من خفته بدم به ناز در کتم عدم / حسن تو به دست خویش بیدارم کرد

به موی مانم اگر موی راست جان به بدن / به مور مانم اگر مور راست حسن مقال

فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق / ببست گردن صبرم به ریسمان فراق

ز دام صحبت مردم رهایی امکان نیست/ کسی که گوشه گرفت از جهانیان عنقاست

مرغ دل تا دام زلف و دانه خال تو دید / طایر اندیشه ام افتاد در دام هوس

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم / ز جام وصل می نوشم ز باغ عیش گل چینم

کسی به گردن مقصود دست حلقه کند / که پیش تیر بلا ها سپر تواند بود

ز دوست گر همه تیغ بلا رسد ای دل / طریق عشق نباشد که رو بگردانی

بسی نماند که کشتی عمر غرقه شود / ز موج شوق تو در بحر بیکران فراق

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را / که سر به کوه و بیابان تو داده ای ما را

از خطا گفتم شبی زلف تو را مشک ختن / می زند هر لحظه تیغی مو بر اندامم هنوز

گفت آن یار کزو گشت سردار بلند / جرمش این بود که اسرار هویدا می کرد

ما همه فانی و بقا بس تو راست/ملک تعالی و تقدس توراست

سوز دل من شعله زد اشک دمادم/ کس دید که آتش زند از آب زبانه؟

 چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست/ سخن شناس نه ای جان من خطا اینجاست

در ازل داده است ما را ساقی لعل لبت/ جرعه جامی که من مدهوش آن جامم هنوز

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم/ سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

اگر جهان همه دشمن شود ، ز دامن تو / به تیغ مرگ شود دست من رها ای دوست

همه قبیله من عالمان دین بودند / مرا معلم عشق تو شاعری آموخت

بر سخن تازه تر از باغ روح / منکر دیرینه چو اصحاب نوح

دل ز گوهر برکن ای گوهر طلب / جوهری را باش دایم در طلب

چو پرده دار به شمشیر می زند همه را / کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند

در شط حادثات برون آی از لباس / کاول برهنگی است که شرط شناوری است

من اگر خارم اگر گل چمن آرایی هست / که به هر شیوه که می پروردم می رویم

کوره خورشید هم ، چون کوره گرم چراغ من نمی سوزد

باران عشق

زانوی تعبد

کتاب خواندنی

دیده عقل

شبنم عشق – جرعه جام – پرتو حسن- بند زلف

پرگار وجود – شراب وصل – آتش محنت – تیغ غم

گل رخسار- اقلیم وجود – داستان شور انگیز – موسم ربیع

مس وجود – حبه دل – صفای سینه – سیمرغ فکر

پرتو نور

عارف مدهوش

سرادقات جلال

فکرت دانا

چگونه باز کنم بال در هوای وصال / که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق

 من که ره بردم به گنچ حسن بی پایان دوست / صد گدای هم چو خود را بعد از این قارون کنم

عشق من بر گل رخسار تو امروزی نیست / دیرسالی است که من بلبل این بستانم

در گوشه ملامت ، مستور چون توان بود / تا نرگس تو با ما گوید رموز مستی

گر همه استخوان من سنگ فراق بشکند / عهد که بسته‌ام به او یک سر موی نشکنم 

کلک حافظ شکرین میوه نباتی است بچین / که در این باغ نبینی ثمری بهتر از این

من اگر خوبم اگر بد تو برو خود را باش / هر کسی آن دِرَود عاقبت کار که کشت

 شوق تو درهم شکست پنجۀ شاهین صبر / عشق تو لشکر کشید بر سر سلطان دل

تو آن درخت گلی کاعتدال قامت تو / ببرد قیمت سرو بلند بالا را

سیلاب سرشک (:اشک) از غم هجران توام دوش / تا دوش بُد امروز به بالای سر آمد

فراق یار که پیش تو کاه‌برگی نیست / بیا و بر دل من بین که کوه الوند است

آفتابی که به گردون شده تابنده تویی / سایه‌ای کافتد از آن بر ز بر خاک منم

شود کوه آهن چو دریای آب / اگر بشنود نام افراسیاب

اگر در سرای سعادت کس است / ز گفتار سعدیش حرفی بس است

من همچو خار و خاکم و تو آفتاب و ابر / گل‌ها و لاله‌ها دهم ار تربیت کنی

دمادم بشویند چون گربه روی / طمع کرده در صید موشان کوی