فاصله و حائل ميان دنيا و آخرت، قيامت می باشد.
در عالم برزخ لذت و درد و رنج وجود دارد
توفی توسط خداوند انجام می گیرد
روح و جسم انسان هنگام مرگ توفی می شوند.
عامل شعور و آگاهی در دنیا جسم و روح و در آخرت فقط روح است
عالم برزخ، میان زندگی دنیایی و حیات اُخروی قرار گرفته است
عالم برزخ میان زندگی دنیایی و حیات اخروی قرار گرفته است و آدمیان، پس از مرگ وارد آن می شوند
با مرگ انسان و ورود وی به عالم برزخ، ارتباط او با دنیا به طور کامل قطع می شود
قیامت در لغت به معنای فاصله و حایل میان دو چیز است
پرونده برخی اعمال انسان با مرگ بسته نمی شود و امکان دارد بر اعمال نیک و بد آن افزوده و یا از آنها کاسته شود
اعمال خیری که بازماندگان برای درگذشتگان انجام می دهند مانند دادن صدقه و طلب مغفرت در عالم قیامت به آنها می رسد
دریافت تمام و کمال «روح» توسط فرشتۀ مرگ، را «توفّی» می نامند
دریافت تمام و کمال «روح» توسط فرشتۀ مرگ، را «اماره» می نامند
(آثار ماتأخّر)؛ یعنی حتّی با مرگ انسان نیز پرونده آن عمل، هم چنان گشوده است
نفس لوامه یعنی حتّی با مرگ انسان نیز پرونده آن عمل، هم چنان گشوده است