آرایۀ استعاره در کدام بیت بیشتر است؟
به خنده از لب خود پر شکر کنی دامن / مرا چون چشم در اندازد از گریبان در
هر کجا نقاش نقش قامت و لعلش کشید / جلوة طوبی نگر، سرچشمۀ کوثر ببین
به چون تو محتشمی بی بها سخن ندهم / بده ز لعل شکر بار قند و بستان در
چون بگویی بفشانی گهر از حقۀ لعل / چون بخندي بنمایی ز شکر مروارید