انسان عفیف، چه مرد و چه زن، خود را کنترل میکند و آراستگی خود را در حد متعادل نگه میدارد و به «تبّرج» دچار نمیشود. انسان عفیف زیبایی ظاهری خود را وسیلهی خودنمایی و جلب توجه دیگران قرار نمیدهد و اجازه نمیدهد که به شخصیت انسانی او اهانت شود. او حیا میکند که برخی افراد به خاطر اموری سطحی و کوچک، زبان به تحسین و تمجید او بگشایند و به او بهعنوان ابزاری برای لذتجویی نگاه کنند. او در وجود خود، استعداد و ارزشهای برتر و والاتری مییابد که میتواند تحسین و احترام واقعی دیگران را برانگیزد