جواب سوالات پایان درس صفحه 142 درس 9 از من تا خدا هشتم (تا ابد زندگی)

الف بلی (در درس اشاره شده که فکر کردن به ابدیت، انتخاب کردن را آسان می‌کند و تعریف مفاهیمی مانند خوشبختی و بدبختی را تغییر می‌دهد)

ب بلی (در داستان صاحب باغ اشاره می‌شود که او در دنیا به دنبال ابدیت می‌گشت، که نشان می‌دهد این علاقه در انسان وجود دارد، حتی اگر آن را در جای اشتباهی جستجو کند.)

ج خیر (درس به طور مکرر تأکید می‌کند که عمر دنیا کوتاه و گذرا است و عمر آخرت، ابدی و بی‌انتهاست.)

این حدیث توضیح می‌دهد که «رستگاری ابدی» ما کاملاً به اعمال و رفتار ما در «دنیا» بستگی دارد.

توضیح ارتباط:

1 دنیا، مزرعه (محل کاشت) است: این حدیث، دنیا را به یک مزرعه تشبیه می‌کند که عمر ما در آن، فرصت ما برای کاشتن بذر است. اعمال ما (خوب یا بد) بذرهایی هستند که می‌کاریم.

2 آخرت، فصل برداشت (نتیجه) است: آخرت، که زندگی ابدی ماست ، زمانی است که ما محصولِ کاشته‌های خود را برداشت می‌کنیم.

3 رستگاری ابدی، برداشتِ محصول خوب است: «رستگاری ابدی» همان برداشت محصول خوب و باارزش در آخرت است.

بنابراین، این حدیث به ما می‌گوید که اگر خواهان «رستگاری ابدی» (محصول خوب) در آخرت هستیم، باید در این «دنیای گذرا» (مزرعه)، بذرهای خوبی (اعمال صالح، پیروی از دستورات خدا، پرهیز از گناه) بکاریم. همانطور که در درس آمده، انسان آگاه کسی است که از دنیا «توشه برگیرد» تا برای «سرای ماندگار» (آخرت) آماده شود.

سبک زندگی این دو گروه بسیار اساسی است:

۱ تغییر معیارها (خوشبختی، سود):

کسانی که به ابدیت ایمان دارند: تعریفشان از مفاهیمی مانند «خوشبختی»، «موفقیت» و «سود» تغییر می‌کند. آن‌ها می‌دانند که گناهان، زندگی ابدی‌شان را خراب می‌کند، بنابراین رسیدن به لذت‌های حرام را «بدبختی» می‌دانند. (مانند آقای رضایی که معاینه رایگان بیماران را «سودمندی» برای آخرت می‌داند.)

کسانی که غفلت می‌کنند: همه‌چیز را در همین دنیا می‌جویند. خوشبختی را در رسیدن به لذت‌های (حتی حرام) و کسب ثروت (حتی از راه حرام) می‌بینند.(مانند دوست آقای رضایی که کار رایگان را «زیان» می‌داند.)

۲ ارزش عمر و اولویت‌ها:

کسانی که به ابدیت ایمان دارند: می‌دانند که عمر دنیا کوتاه و آخرت ابدی است. به همین دلیل نسبت به استفاده از عمرشان بسیار حساس می‌شوند. آن‌ها از دنیا به عنوان «توشه» برای سرای ماندگار (آخرت) استفاده می‌کنند.

کسانی که غفلت می‌کنند: فراموش می‌کنند که دنیا موقتی است. آن‌ها برای «دنیا» توشه فراهم می‌کنند و ممکن است آنقدر غرق در کار و کسب ثروت شوند (مانند سعد در قصه‌اش) که از وظایف اصلی و آمادگی برای آخرت غافل شوند.

۳ نگرش به نعمت‌ها:

کسانی که به ابدیت ایمان دارند: نعمت‌ها را از جانب خدا می‌دانند و شکرگزارند (مانند دوست صاحب باغ که می‌گفت باید بگویی: ما شاء الله لا قُوَّةَ إِلَّا بِالله.)

کسانی که غفلت می‌کنند: مغرور می‌شوند و به دارایی‌های دنیایی خود فخر می‌فروشند (مانند صاحب باغ که می‌گفت من از تو ثروتمندترم) و گمان می‌کنند این نعمت‌ها همیشگی هستند.

الف احساس موفقیت و رضایت ریحانه ناشی از این است که او به تعریف جدیدی از «موفقیت» رسیده است. او می‌داند که زندگی به این دنیای کوتاه و موقت محدود نیست و یک «زندگی ابدی» در پیش است.

او موفقیت واقعی را نه در کسب رتبه اول (یک دستاورد دنیایی)، بلکه در انجام یک کار ارزشمند برای «سرای ماندگار» می‌داند. او با فداکاری و کمک به دوستش باعث شد تا دوستش امیدوار شود، در واقع برای زندگی ابدی خود توشه برداشته و به همین دلیل، با وجود شکست ظاهری در مسابقه، احساس موفقیت و رضایت درونی می‌کند.

ب ریحانه با ایمان به ابدیت توانسته به این تعریف درست برسد.

وقتی انسان باور داشته باشد که عمر دنیا کوتاه و عمر آخرت ابدی است، بسیاری از دغدغه‌های دنیایی‌اش تغییر می‌کند و معیارهایش برای سنجش «موفقیت و شکست» عوض می‌شود. ریحانه می‌داند که دنیا «مزرعه آخرت» است (مفهوم سوال ۲) و موفقیت واقعی، جمع‌آوری توشه برای رستگاری ابدی است، نه صرفاً کسب رتبه‌های دنیایی.

تصویر سمت راست (مرد در حال کشیدن پله): با هر کار خوبی که در طول عمر خود انجام می‌دهی، در واقع پله‌ای برای رسیدن به رستگاری ابدی خود می‌سازی.

تصویر سمت چپ (مرد و ساعت‌ها): اجازه نده غرق شدن در گذر زمان و دغدغه‌های زودگذرِ عمر، تو را از هدف اصلی یعنی آمادگی برای رستگاری ابدی غافل کند.

الف معنی: شهادت می‌دهم که خدایی جز الله نیست، او یکتاست و شریکی ندارد.

ب معنی: و شهادت می‌دهم که محمد بنده و فرستاده اوست.

خدا نماز را بدون یاد پیامبر و اهل بیتش قبول نمی‌کند.

آوردن نام پیامبر (ص) در کنار نام خدا در تشهد، یک پیام بسیار مهم دارد و آن هم ارتباط ناگسستنی و جدایی‌ناپذیر میان توحید (باور به یگانگی خدا) و نبوت (باور به پیامبری حضرت محمد) است.

در متن درس، حاج آقا این موضوع را اینگونه توضیح می‌دهد:

1 این یک واجب است: گفتن نام پیامبر (ص) در تشهد یک کار مستحب یا انتخابی نیست، بلکه یک «واجب» است. یعنی نمازگزار باید شهادت به یگانگی خدا «أَشْهَدُ أَنْ لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ...» بدهد و بلافاصله شهادت به رسالت پیامبر «وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ» نیز بدهد.

2 نماز بدون آن باطل است: اهمیت این موضوع آنقدر زیاد است که به گفته‌ی حاج آقا در درس، اگر عمداً نام ایشان را نگوییم، نمازمان »باطل» می‌شود.

3 صلوات، کامل‌کننده آن است: این شهادت، با صلوات فرستادن بر پیامبر و اهل بیت ایشان «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ» کامل می‌شود.

بنابراین، پیامی که ما دریافت می‌کنیم، همانطور که در متن به آن اشاره شده، این است که:«خدا نماز را بدون یاد پیامبر و اهل بیتش قبول نمی‌کند.» این نشان می‌دهد که راه رسیدن به خدا و پذیرفته شدن عبادت ما، از مسیر پیامبر و راهنمایی‌های او و اهل بیتش می‌گذرد.

آنها در زندگی، ارتباطشان را با اهل بیت (ع) حفظ می‌کردند و به آنها متوسل می‌شدند.

۱ توسل یعنی چه؟ توسل به این معناست که رزمندگان، اهل بیت (ع) را که نزد خداوند آبرو دارند، واسطه قرار می‌دادند تا به خدا نزدیک‌تر شوند.

۲ رزمندگان چگونه توسل می‌کردند؟ بر اساس متن، این ارتباط و توسل شکل‌های مختلفی داشت:

یاد کردن: آن‌ها همیشه به یاد اهل بیت، به‌خصوص امام زمان (عج)، بودند و می‌دانستند که امام زنده است و آن‌ها را می‌بیند.

اطاعت: به حرف‌ها و دستورات ائمه (ع) گوش می‌کردند.

دعا برای اهل بیت: مانند فرستادن صلوات یا خواندن دعای سلامتی امام زمان (اللهم کن لولیک...).

اشکال دیگر: زیارت، برپا کردن مجلس روضه و شرکت در مجالس اهل بیت (ع).

۳ نتیجه‌ی این توسل (راز معنویت در عمل): این ارتباط، در لحظات بسیار سخت و بن‌بست‌های جنگ به کمک آن‌ها می‌آمد. حاج آقا در درس، خاطره‌ای از سردار سلیمانی در عملیات والفجر ۸ تعریف می‌کند: زمانی که هوا طوفانی شد و عبور غواصان از رود خروشان اروند غیرممکن به نظر می‌رسید، حاج قاسم به غواصان گفت که راهی جز توسل ندارند و باید «آب را به حضرت زهرا (س) قسم بدهیم.» غواصان نیز تحت تأثیر این حرف قرار گرفتند، به آب زدند و با فریاد «یا زهرا!» با موفقیت از رود عبور کردند.

سه نمونه از راه‌های توسل به اهل بیت (ع) عبارتند از:

به یادشان باشیم؛ یعنی یادمان نرود که امام داریم و امام زمان (عج) زنده است و ما را می‌بیند.

به حرف‌های ائمه (ع) گوش کنیم (از آنها اطاعت کنیم.)

دعا برای اهل بیت (ع)؛ که فرستادن صلوات یک نوعی از آن است.

(به موارد دیگری مانند زیارت، برپا کردن مجلس روضه و شرکت در مجالس اهل بیت (ع) نیز می‌توان اشاره کرد.)