گام به گام معنی شعر صفحه 62 درس دریاقلی فارسی ششم

جنگ در مناطقِ جنوبی و غربی میهن عزیز ما تازه آغاز شده بود. در یکی از جبهه ها، نیروهای دشمن در حدود چهل پنجاه نفر از هموطنان ما را به اسارت گرفته بودند. وزیر نفت جمهوری اسلامی ایران نیز در میان این اسیران بود.

محمّدجواد تندگویان در خرداد ماه سال 1329 در جنوب شهر تهران به دنیا آمد. محیط خانه، او را از همان دوران کودکی با اسلام و قرآن و درس محبّت به خاندان پیامبر آشنا کرد. زینت خانه شان کتاب بود. پدرش کتاب ها را با صدای بلند می خواند و او آنچه را می شنید در حافظه ی خود، نگه می داشت و برای دوستانش بازگو می کرد.

تندگویان در دوران تحصیل، دانش آموزی جدّی و ساعی بود و بیشترِ خرج تحصیل خود را از راه کار کردن تأمین می کرد. یکی از اقدامات مردمی برای رشد و گسترش فرهنگ اسلامی در آن سال ها، تأسیس هیئت های جوانان در جنوب شهر بود. این هیئت ها با کمک افراد متدیّن شکل می گرفت. جواد با حضور در یکی از این هیئت ها، که در محلّه ی «خانی آباد» تشکیل شده بود، تلاش های انقلابی خود را به طور جدّی آغاز کرد. «جهان پهلوان تختی» هم در این جلسات، شرکت می کرد.

پس از پایان دوره ی دبیرستان در امتحان ورودی چند دانشگاه قبول شد و از آن میان تحصیل در رشته ی مهندسی پالایش نفت در دانشکده ی نفت آبادان را انتخاب کرد.

در دانشکده ی نفت آبادان در کنار تحصیل علم، دانشجویان را با حقایق اسلام آشنا و به مبارزه با حکومت شاه تشویق می کرد. پس از پایان دانشکده، در دوره ی سربازی، به جرم انتشار اعلامیه ی رهبر محبوب خود، امام خمینی (قُدِّسَ سِرُّهُ) که در آن زمان در کشور عراق در تبعید به سر می برد، دستگیر شد و به زندان افتاد. در دوره ی زندان، هم زمان با تحمّل انواع شکنجه به دفاع از اسلام و گسترش مطالعات خویش ادامه داد. هم زمان با نخستین سال های آزادی وی از زندان، قیام های مردمی برای شکل گیری انقلاب اسلامی آغاز شد. مهندس تندگویان، که تحقّق همه ی امیدها و آرزوهای خود را در پیروزی انقلاب اسلامی می دید، همراه با ملّت به پا خاسته ی ایران به صحنه ی مبارزه، قدم گذاشت.

شهید تندگویان، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مدیر شرکت ملیّ مناطق نفت خیز جنوب شد و پس از چندی به عنوان وزیر نفت در دولت جمهوری اسلامی ایران انتخاب گردید. در شهریور ماه همان سال (1359)، نیروهای عراقی به کشور ما حمله کردند و جنگ آغاز شد. پالایشگاهِ آبادان و لوله های انتقالِ نفت به شدّت آسیب دید. تندگویان مرتّباً در کنار کارگران و مهندسان و در نزدیکی صحنه های پرخطر جنگ، حضور می یافت. در یکی از همین بازدیدها بود که در تاریخ 9/8/1359 همراه معاونان خویش به اسارت نیروهای دشمن درآمد. همین که متوجّه شدند او وزیر نفت است، وی را به بغداد بردند.

تندگویان در زندان های بغداد نیز از یاد خدا و تلاوت قرآن غافل نبود ؛ زیر شکنجه های بی رحمانه ی دژخیمان حکومت صدّام، مانند کوهی استوار ایستادگی و مقاومت کرد.

جنگ تحمیلی پس از هشت سال، با فداکاری و دفاع دلیرانه ی مردم ایران پایان یافت و مبادله ی اسیران آغاز شد. اسیران جنگی که در زندان های صدّام گرفتار بودند، به میهن بازگشتند و مردم قدرشناس ایران به گرمی از آنان استقبال کردند. این رزمندگان فداکار را به پاس ایثار و استقامتشان «آزادگان» نامیدند؛ امّا از تندگویان دلاور، خبری نشد.

دولت جمهوری اسلامی ایران برای آزادی مهندس تندگویان، تلاش فراوان کرد و به همه ی مدّعیان دروغین حقوق بشر، شکایت نوشت امّا تلاش ها بی نتیجه ماند. سرانجام، معلوم شد که این مهندس شجاع، که همه ی وجودش از ایمان به خدا و عشق به اسلام و انقلاب سرشار بود، زیر شکنجه ی ظالمانه ی نیروهای دشمن، غریبانه به شهادت رسیده است؛ امّا تاریخ شهادت او را کسی نمی داند. آنان که می دانند، خاموش مانده اند. عاقبت، یوسف گم گشته پیدا شد و پیکر پاک او را در آذر ماه سال 1370 پیچیده در پرچم سه رنگ جمهوری اسلامی ایران به وطن بازگرداندند.

«دلا، دیدی آن عاشقان را؟

جهانی، رهایی در آوازشان بود

و در بند حتی

قفس، شرمگین از شکوفایی پروازشان بود»