سازش با محیط

مساحت پهناوری از سرزمین ایران را مناطق خشک و کم آب تشکیل میدهند؛ اما در این مناطق انواعی از گیاهان زندگی میکنند. برای اینکه بدانیم این گیاهان چه ویژگی های ساختاری متناسب با محیط دارند، ابتدا به این موضوع توجه کنیم که این گیاهان با چه مشکلاتی مواجه اند.

همانطور که از نام این مناطق پیداست، آب در این مناطق، کم و به همین علت پوشش گیاهی، اندک است. تابش شدید نور خورشید و دمای بالا، به ویژه در روز، از ویژگی های دیگر این مناطق است. با وجود این شرایط، گیاهانی میتوانند در چنین مناطقی زندگی کنند که توانایی بالایی در جذب آب و نیز سازوکارهایی برای کاهش تبخیر آن داشته باشند.

روزنه هایی در غار:

خرزهره گیاهی است که به طور خودروُ در چنین مناطقی رشد میکند. پوستک در برگ های این گیاه ضخیم است و روزنه های آن در فرورفتگی های غارمانندی قرار میگیرند. در این فرورفتگی ها تعداد فراوانی کُرک وجود دارد. این کرک ها با به دام انداختن رطوبت هوا، اتمسفر مرطوبی در اطراف روزنه ها ایجاد میکنند و مانع خروج بیش از حدِّ آب از برگ میشوند

بعضی گیاهان در این مناطق ترکیب های پلی ساکاریدی در کُریچه های خود دارند. این ترکیبات مقدار فراوانی آب جذب میکنند و سبب میشوند تا آب فراوانی در کُریچه ها ذخیره شود. گیاه در دوره های کمابی از این آب استفاده میکند.

شما چه ویژگی های دیگری میشناسید که به حفظ زندگی گیاهان در چنین محیط هایی کمک میکند؟

بنابراین با توجه به اینکه کشور ما با مشکل کمآبی مواجه است، شناخت ساختار گیاهان، نقش مهمی در انتخاب گونه های گیاهی مناسب برای کشاورزی و توسعه فضای سبز دارد.

زندگی در آب:

بعضی گیاهان در آب ها و یا در جاهایی زندگی میکنند که زمان هایی از سال با آب پوشیده میشوند. این گیاهان با مشکل کمبود اکسیژن مواجه اند، به همین علت برای زیستن در چنین محیط هایی سازش هایی دارند. نرم آکَنه هوادار در ریشه، ساقه و برگ، یکی از سازش های گیاهان آبزی است

جنگل حرّا در سواحل استان های هرمزگان و سیستان و بلوچستان از بوم سازگان های ارزشمند ایران اند. ریشه های درختان در آب و گِل قرار دارند. درختان حرّا در آب برای مقابله با کمبود اکسیژن، ریشه هایی دارند که از سطح آب بیرون آمده اند. این ریشه ها با جذب اکسیژن، مانع از مرگ ریشه ها به علت کمبود اکسیژن میشوند. به همین علت به این ریشه ها، شُش ریشه میگویند