بیشتر بدانید هایی از مونارک 

ﻧﻮزاد اﯾﻦ ﺟﺎﻧﺪار ﮔﯿﺎه ﺧﻮار اﺳﺖ ﻟﺬار در ﻧﻮع ﺗﻐﺬﯾﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﮔﻮرﯾﻞ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،در اﯾﻦ ﻧﻮع ﺗﻐﺬﯾﻪ اﻧﺰﯾﻢ اﻣﯿﻼز ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ دارد زﯾﺮا ﻧﺸﺎﺳﺘﻪ راﺑﻪ ﻣﺎﻟﺘﻮز ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. در ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﺸﺎﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﺘﻮز ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ  ﭘﻠﯽ ﻣﺮی ﺑﺎ ﻣﺼﺮف اب ﻫﯿﺪروﻟﯿﺰ ﺷﺪه و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ دی ﻣﺮ ﻣﯿﺸﻮد  . در ﺷﮑﻞ زﯾﺮ واﮐﻨﺶ ﻫﺎي ﺗﺒﺪﯾﻞ را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ

ﯾﮑﯽ از ﻣﻨﺎﻃﻘﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮت اﯾﻦ ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار دارد درﯾﺎﭼﻪ ای ﺑﻪ ﻧﺎم درﯾﺎﭼﻪ Superiorاﺳﺖ، اﯾﻦ درﯾﺎﭼﻪ از ﺷﻤﺎل ﺑﻪ اوﻧﺘﺎرﯾﻮ، از ، ﻏﺮب ﺑﻪ مینوسوﺗﺎ، از ﺟﻨﻮب ﺑﻪ ﻣﯿﺸﯿﮕﺎن و وﯾﺴﮑﺎﻧﺴﯿﻦ ﻣﺤﺪود اﺳﺖ.  اﯾﻦ درﯾﺎﭼﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺳﻄﺤﯽ، ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮﯾﻦ درﯾﺎﭼﻪ آب ﺷﯿﺮﯾﻦ دﻧﯿﺎﺳﺖ و از ﻧﻈﺮ ﺣﺠﻢ ﻫﻢ ﺳﻮﻣﯿﻦ درﯾﺎﭼﻪ آب ﺷﯿﺮﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد.

اﻣﺎ ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ در ﺟﺮﯾﺎن ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺷﻤﺎل ﺑﻪ ﺟﻨﻮب اﯾﻦ ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻫﻤﯿﻦ درﯾﺎﭼﻪ رخ ﻣﯽ دﻫﺪ، ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ در ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﯿﺮﺿﺮوری ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮق ﻣﯽ روﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﭘﯿﻤﻮدن ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ، دوﺑﺎره ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب را در ﭘﯿﺶ میگیرﻧﺪ.

ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰي رخ ﻣﯽ دﻫﺪ؟

 زیست شناسان و جغرافیدان ﻫﺎ روي ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ را ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﺮده اﻧﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه اﻧﺪ، ﻋﺎﻣﻞ ﮐﻮﻫﯽ ﻣﺮﺗﻔﻌﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر دور در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﮐﻮه آﻣﺮﯾﮑﺎي ﺷﻤﺎﻟﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ.  ﺧﺐ، ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﮑﺎری ﻣﺸﺘﺮك دو ﺷﺎﺧﻪ داﻧﺶ، داﻧﺸﻤﻨﺪان را ﺑﻪ ﺣﻞ ﯾﮏ ﻣﻌﻤﺎ رﺳﺎﻧﺪه اﺳﺖ.  از ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻤﯽ، ﺗﺮﮐﯿﺐ ﭼﻨﺪ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮاي ﻣﺴﯿﺮ و ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺸﺘﺮك ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﺆﺛﺮ داﻧﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ :رﯾﺘﻢ ﺷﺒﺎنه روزی، ﻣﯿﺪان ﻫﺎي ﻣﻐﻨﺎﻃﯿﺴﯽ زﻣﯿﻦ، ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮرﺷﯿﺪ در آﺳﻤﺎن.

اﻣﺎ ﭼﯿﺰ ﺟﺎﻟﺐ و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ دﯾﮕﺮ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﺗﺮي ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻏﺮﯾﺰی ﺟﻤﻌﯽ ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ اﺳﺖ، ﻣﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ آﺳﺎن ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻦ شخصیت ها و روﯾﺪادﻫﺎ و ﯾﺎ اﻫﺪاف و آرزوﻫﺎي واﻻﯾﻤﺎن ﯾﺎ ﺧﺎﻃﺮات و ﺗﺠﺎرب ﺗﻠﺦ و ﺷﯿﺮﯾﻨﻤﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ سریع ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﺴﯿﺮ می دهیم، و ﻋﻬﺪﻫﺎﯾﻤﺎن را ﻣﯽ ﺷﮑﻨﯿﻢ، اﺳﻤﺶ را ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻏﺮورﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﺬارﯾﻢ ﺗﻄﺒﯿﻖ، ﻋﻤﻠﮕﺮا ﺑﻮدن، ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮدن، ﻣﺮد روز ﺑﻮدن، اﻣﺎ ﺧﺐ در ﺑﺴﯿﺎري ﻣﻮارد اﯾﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻫﺎ رﯾﺸﻪ در ﺷﺨﺼﯿﺖ  و ﻣﻨﺎﻓﻊ آﻧﯽ ﻣﺎ دارﻧﺪ.  ﺷﺎﯾﺪ اﻻن اﮔﺮ ﯾﮏ ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﭘﺎرﺳﯽ ﮔﻮ زﻧﺪه ﺑﻮد و وب ﮔﺮدي میﮐﺮد و اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ، ﺷﻌﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ در ﻣﻮرد وﻓﺎیه ﭘﺮوانه های ﻣﻮﻧﺎرك ﻣﯽ ﺳﺮود! ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ

ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ روزﮔﺎري، ﻣﻬﺮي ﻧﺸﺴﺘﻪ، ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﮐﺮد، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ روزﮔﺎران