درماندگی آموخته شده

1. بسیاری از ناتوانی های ما به دلیل  ما به دلیل یادگیری است نه اینکه واقعا نمی توانیم.
2. یعنی باور می کنیم که ناتوانیم و کنترلی بر محیط خود نداریم و برای تغییر دادن شرایط نمی توانیم کاری انجام دهیم.

در نتیجه:

3. انگیزه عمل در ما به وجود نمی آید و تلاشی نمی کنیم.

1. وقتی افراد به تکلیفی مشغول می شوند یا کاری انجام می دهند، انتظار دارند نتایج خوبی از رفتار و کارهایشان به دست آورند.
2. یعنی: بین کار خود و نتایج آن رابطه ای متقابل برقرار می کنند.
3. بنابراین: زمانی که بین آن فعالیت و نتایج به دست آمده رابطه ای نمی بینند دچار درماندگی آموخته شده می شوند یعنی حالتی که در آن پیامدها و نتایج کار هیچ ربطی با تلاش و کار فرد ندارد.
4. اگر بین کار خود و پیامدهای آن رابطه ای نبینیم دست از کار می کشیم یعنی یاد میگیریم که نتایج بدست آمده ارتباطی با کار ما ندارند و مستقل از عمل ما هستند.

در این حالت به درماندگی آموخته شده می رسیم.

فیل توانایی پاره کردن طناب را دارد، اما پذیرفته که ناتوان است.

این مسئله در مورد انسان از این هم بدتر است. آدمیان، با وجود توانایی، می آموزند که ناتوان هستند و تلاش آنها موقعیت را به هیچ وجه به نفع آنها تغییر نخواهد داد.

1. شخص واقعا ممکن است در موقعیت ناراحت کنند قرار داشته باشد.
2. تلاش شخص موفق به تغییر موقعیتش نشده است.
3. در نتیجه از تلاش باز مانده و به این باور رسیده که هیچ کاری از من ساخته نیست.

فرد احساس می کند کنترل اوضاع از دستش خارج شده است:

1. فرد اطمینان خود را از دست می دهد.
2. به ناتوانی خود اذعان می کند.
3. توان حرکت و خلاقیت از او سلب شده است.
4. به موجود بی حرکت و خنثی تبدیل می شود.

1. مربوط به افرادی است که کوشش را با پیشرفت مرتبط نمی دانند.
2. آنها فکر می کنند هر کاری انجام دهند به موفقیت نمی رسند، یعنی پیامدهای رفتار را مستقل از خود رفتار می دانند.

در نتیجه:

3. این اعتقاد در فرد ایجاد می شود که رویدادها در کنترل او نیستند.