عصمت به معنای محفوظ بودن از گناه و از ویژگی های پیامبران است. یعنی انجام واجبات و ترک حرام ها، (لازمه پیامبری است (زیرا اگر عصمت نباشد اعتماد مردم از بین می رود و از پیامبران پیروی نمی کنند.
عصمت در قلمرو های رسالت
اگر در دریافت و ابلاغ وحی معصوم نباشد، دین به درستی نمی رسد و امکان هدایت سلب می شود.
اگر در تبیین تعالیم وحی معصوم نباشد، امکان انحراف در تعالیم شده و سلب اعتماد مردم می شود.
اگر در اجرای فرمان الهی معصوم نباشد، امکان انجام کارهای خلاف و سرمشق گیری و گمراهی و انحراف مردم می شود.
تشخیص عصمت فقط با خداست (الله اعلم حیث یجعل رسالة)، خدا بهتر می داند رسالتش را کجا قرار دهد زیرا؛ فقط خدا از آشکار و نهان اطلاع دارد. پس وقتی کسی را پیامبر می کند، یعنی وی می تواند مسئولیت خود را به درستی انجام دهد.
علت عصمت داشتن پیامبران؛ یک مانع بیرونی نیست بلکه با اختیار خود بر هوی و هوس غلبه کرده و حقیقت گناه را مشاهده می کنند و می دانند با گناه از چشم خدا می افتند لذا محبت خدا را با هیچ چیز عوض نمی کنند. انسانهای معمولی نیز در برخی گناهان معصوم هستند.