هراکیلتوس

شهرت هراکلیتوس در تاریخ فلسفه به دلیل دو اندیشه اوست :

اولی وحدت اضداد است .              دومین اندیشۀ مشهور وی تغییر و تحول دائمی جهان است.

عقیده هراکلیتوس درباره وحدت اضداد :

اموری که با هم ضد هستند میتوانند با یکدیگر جمع شوند؛ مثلاً دامنه کوه هم سربالایی است و هم سرپایینی. درباره یک لیوان که تا نصف آن آب است هم میتوان گفت نیم لیوان خالی است و هم می توان گفت نیم آن پر است و این دو جمله تضادی با یکدیگر ندارند.

پس وجود این اضداد است که جهان را میسازد و گریزی از ستیز و تضاد نیست.

عقیده هراکلیتوس درباره تغییر و تحول دائمی جهان :

همه چیز در سیلان و حرکت است.

هیچ چیز ثابتی در این جهان وجودن دارد.

دگرگونی قانون زندگی و کائنات ،است بر همه چیز فرمان میراند و نمی توان از آن گریخت.

باید قبول کنیم که نمیتوان در یک رودخانه دو بار شنا کرد.

پارمیندس فلسفه خود را به صورت شعر عرضه کرده و با بیانی شاعرانه به توصیف عقاید فلسفی خود پرداخته است. پارمنیدس برای نخستین بار به مفهوم «بودن» و شدن( وجود و حرکت )که از مفاهیم اصلی فلسفه هستند توجه دقیق کرده و تفاوت آن دو را ذکر کرده است.

 به نظر پارمیندس در جهان واقع نیستی راه ندارد و نمی توان گفت (نیستی هست زیرا این جمله تناقض آمیز است.)

به نظر پارمیندس ما با یک واقعیت بدون تغییر و جاودان و فناناپذیر روبه رو هستیم.

به نظر پارمیندس از طریق حواس نمیتوان به واقعیت بدون تغییر و جاودان و فناناپذیر رسید.

به نظر پارمیندس، تنها با تفکر عقلی است که واقعیت بدون تغییر و جاودان و فناناپذیر را میتوان دریافت .

اندیشمندانی که از آنها سخن گفتیم عموماً در قسمتی از آسیای صغیر که آن روزها جزء سرزمین یونان بود، زندگی میکردند و هنوز در آتن خبری از دانشمندان بزرگ .نبود اما به تدریج دیدگاه این دانشمندان آتن پایتخت یونان را هم تحت تأثیر قرار داد و آتن به مرکز نظریات گوناگون و اختلافات فکری تبدیل شد. آرا و نظریات گوناگون و غالبا متضادی که اندیشمندان آتن عرضه داشتند، سبب شد تا نوعی تشویش و نگرانی بر مردم آن روزگار غالب شود و بذر بی اعتمادی نسبت به دانش و اندیشه در ذهن ایشان پراکنده گردد.

این آشفتگی فکری به ظهور دانشمندانی منجر گردید که منادی بی اعتباری علم و اندیشه شدند. . این گروه که خود را (سوفیست )یعنی دانشمند میخواندند به این دلیل که سخن اندیشمندان و جهان شناسان با یکدیگر متضاد است و آنها نتوانسته اند تفسیر درستی از جهان به دست آورند نظریات آنان را بیهوده دانستند و به جای آموزش علوم به فن سخنوری روی آوردند و به جای رسیدن به حقیقت پیروزی بر رقیب را هدف قرار دادند و به آنجا رسیدند که اصل حقیقت و واقعیت را انکار کردند.