قواعد

چند نکته در مورد اسم های نکره
1  اسم نکره ؛ اسمی است که جزء هیچ یک از معارف نباشد.  در کتب جدید فقط دو نوع از معارف بیان شده است ؛ معرفه بلا  معرفه به عَلَم  خاصّ 
2تنوین  ــًــٍــٌـ  در اسم ها، علامت نکره بودن است به شرطی که آن اسم از اسم های عَلَم  خاصّ نـبـاشد.
3 اسم هایی مثل ؛  طالِبانِ ـ طالِبَینِ  اسم مثنّی (/ طالِبُونَ ـ طالِبینَ ) جمع مذکّر سالم  و...با این توضیح که  بدون ال  باشند و (عَلَم خاصّ) هم نباشند، نکره  محسوب می شوند. ولی اسم هایی چون ؛  مُحمّدانِ ـ مُحَمّدینِ  و  مُحمّدونَ ـ مُحمّدینَ از آنجاییکه اسم عَلَم هستند،  معرفه به عَلَم  محسوب می شوند.
4 در ترجمه ی اسم های نکره، غالباً از  ی نکره یا یک یا  یک ... ی  استفاده می کنیم.

نکات مهمّ جملهی وصفیّه

1 جمله ی وصفیّه همواره توصیف یک  اسم نکره میباشد.

2 جمله ی وصفیّه میتواند بلافاصله بعد از اسم نکره یا با فاصله ازآن بیاید.

3 همواره در ترجمه ی فارسی ، قبل از جمله ی وصفیّه حرف ربط ( کــه ) میآید.

4 قبل از جمله ی وصفیّه حروف  وَ ـ فَـ ـ ثُمَّ ـ ولکِن و حروف ناصبه  أنْ ـ کَی ـ لِکَی ـ لِـ ـ حَتّی به جز لَنْ و حروف مشبّهةٌ با فعل  إنَّ ـ أنَّ ـ کَأنَّ ـ لکِنَّ ـ لَعَلَّ ـ لَیتَ  هرگز نمی آید.

5 جمله ی وصفیّه هرگز نمی تواند یک فعل أمر یا نهی  مخاطب  باشد.

6 جمله ی وصفیّه به صورت یک جمله ی فعلیّه فعل و فاعلیا به صورت یک جمله ی اسمیّه  مبتدا و خبر  دیده میشود.

7 در جمله ی وصفیّه همواره یک  ضمیر  بارز یا مستتر دیده میشود که از نظر جنس و تعداد به آن اسم نکره برمی گردد.