در زبان فارسی هر گاه بخواهیم کسی را مورد خطاب قرار دهیم از منادا استفاده می کنیم: _
ای پسر، به پدرت کمک کن!
ای دیو سپید پای دربند * ای گنبد گیتی، ای دماوند!
سعدیا، مرد نکونام نمیرد هرگز!
در زبان عربی نیز زمانیکه بخواهیم با کسی حرف بزنیم معمولا از اسلوب ندا استفاده می کنیم:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ.
يَا مُحَمَّدُ (ص) أَنْتَ خَيْرُ الْمُرْسَلِينَ.
يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً.
معروفترین حرف ندا در عربی (يا) می باشد.
منادا اسمی است که بلافاصله بعد از حرف ندا می آید.
بنابراین اسلوب ندا در عربی معمولا به این شکل خواهد بود: حرف ندا + منادا
تهیه کننده: محمد علمدار