نمونه سوالات تستی فصل 5 فارسی دوازدهم همراه با جواب تشریحی

ارقند – ستوران – آورند

ارغند – ستوران – صریر

ارغند – ستوران – سریر

ارغند – صتوران  - سریر

چهار

سه

دو

یک

کله خود و کمربند – وارهیدن و رهایی – تزویر و آراستن – بالاغیرتا و خداوکیلی – حمله عن‌غریب – حریف حوس‌باز

ضربت و صدا – خرسند و خشنود – تاخیر و معطل – تاثیر پذیری قصیده – کارگذاری مین ها – عرعر بی‌موقع

عطا و دهش – زل زدن عراقی ها – بخت و هیرت – تحریک وطن خواهان – مواضع عراقی ها – طعنه گیتی

معجر و روسری – اسیر بعثی – احتیاط و دوراندیشی – فقدان و فریاد – مین گزاری دست ها – پوزه حیوان

هرکه اهتمام او برای طعمه است در زمره بهترین و ستوران، معدود گردد و در زمره صاحبدلان متجلی نشود.

علی الخصوص که قدرت مکافات و مکنت مجازات یافته‌ایم و باری تعالی توفیق معاونت ارزانی ‌داشته

صواب من آن است که بر مواظبت و ملایمت اعمال خیر که ذبده همه ادیان است، اقصار نمایم.

هرچند که در ثمرات عفت تامل پیش کردم، رغبت من در اکتساب آن، زیادت گشت.

(سعد : خوشبختی) (فسرده : یخ‌زده) (پس افکند : میراث)

(سلانه سلانه : آرام آرام) (کلوخ : پاره گل خشک شده به صورت سنگ) (بگسل : جدا کن)

(شرزه : خشمگین) (گرزه : ویژگی نوعی عقرب سمی و خطرناک) (عطا : دهش)

(ضماد : دارویی که به جراحت نهند) (معجر : روسری) (آوند : آونگ)

خم – خمره – ظرفی سفالین یا گلین و بزرگ که در آن آب، شراب و سرکه و مانند آن کنند.

هرج و مرج – فتنه و آشوب – بی‌نظمی

حیرت – سرگردانی – بی‌حالی

کریم – جوانمرد – نیکوکار

دماوند و کوه : تضمین

اختر و سپهر : تناسب

ضماد و زخم : ترادف

فسرده و منجمد : ترادف

ای مادر سرسپید، بشنو / این پند سیاه بخت فرزند

برکن ز بن، این بنا که باید / از ریشه، بنای ظلم برکند

تا درد و ورم فرونشیند / کافور بر آن ضماد کردند

زین بی‌خردان سفره بستان / داد دل مردم خردمند

مسند

مفعول

منادا

نهاد

یک

دو

سه

چهار

ای دیو سپید پای دربند / ای گنبد گیتی ای دماوند

شو منفجر ای دل زمانه / وان آتش خود نهفته مپسند

بنواخت ز خشم بر فلک مشت / آن مشت تویی تو ای دماوند

ای مشت زمین بر آسمان شو / بر وی بنواز ضربتی چند

تو مشت درشت روزگاری / از گردش قرن ها پس افکند

برکن ز بن این بنا که باید / از ریشه بنای ظلم برکند

تو قلب فسرده زمینی / از درد، ورم کرده یک چند

بنواخت ز خشم بر فلک مشت / آن مشت تویی تو ای دماوند

تا درد و ورم فرونشیند / کافور بر آن ضماد کردند

هر در که زنم صاحب آن خانه تویی / هرجا که روم پرتو کاشانه تویی تو

بفکن ز پی این اساس تزویر / بگسل ز هم این نژاد و پیوند

برکن ز بن این بنا که باید / از ریشه، بنای ظلم برکند

نهاد – متمم – مفعول

مفعول – متمم – مفعول

مفعول – نهاد – متمم

نهاد – مفعول – مفعول

ای مادر سرسپید، بشنو / این پند سیاه بخت فرزند

برکش ز سر این سپید معجر / بنشین به یکی کبود آورند

زین بی مردان سفله بستان / داد دل مردم خردمند

تا چشم بشر نبیندت روی / بنهفته به ابر، چهر دل بند

دو – چهار

یک – سه

یک – چهار

دو – سه

وان گشت زمین ز جور گردون / سرد و سیه و خموش و آوند

بنواخت ز خشم بر فلک مشت / آن مشت تویی تو ای دماوند

ای مشت زمین بر آسمان شو / بر وی بنواز ضربتی چند

نی نی تو نه مشت روزگاری / ای کوه نی‌ام ز گفته خرسند

چون گشت زمین ز جور گردون / سرد و سیه و خموش و آوند

تو قلب فسرده زمینی / از درد، ورم کرده یک چند

ای مشت زمین بر آسمان شو / بر وی بنواز ضربتی چند

پنهان مکن آتش درون را / زین سوخته جان، شنو یکی پند

گر آتش دل نهفته داری / سوزد جانت، به جانت سوگند

ای مادر سرسپید، بشنو / این پند سیاه بخت فرزند

برکش ز سر این سپید معجر / بنشین به یکی کبود آورند

برکن ز بن این بنا که باید / از ریشه، بنای ظلم برکند

سریر ملک عطا داد کردگار تو را / به جای خویش دهد هرچه کردگار دهد

دردناک است که در دام شغال افتد شیر / یا که محتاج فرومایه شود مرد کریم

سحر بر شاخسار بوستانی / چه خوش می‌گفت مرغ نغمه خوانی

برآور هرچه اندر سینه داری / سرودی، ناله‌ای، آهی، لغاتی