نمونه سوالات تستی فصل 12 فارسی دوازدهم همراه با جواب تشریحی

همی داد مژده یکی را دگر / که بخشود بر بی‌گنه دادگر

رخ شاه کاووس پرشرم دید / سخن گفتنش با پسر نرم دید

که هر چند فرزند هست ارجمند / دل شاه از اندیشه یابد گزند

چنین است سوگند چرخ بلند / که بر بی‌گناهان نیاید گزند

او در مراغه رصدخانه‌ای بزرگ ساخت

آن نامدار لشکری عظیم ساخت

استاد موسیقی آهنگ زیبایی ساخت.

او با ناملایمات زندگی ساخت.

گر ایدونک دستور باشد کنون / بگوید سخن پیش تو رهنمون

طنز جان و جان ز تن مستور نیست / لیک کس را دید جان دستور نیست

به دستور فرمود تا ساروان / هیون آرد از دشت صد کاروان

بر مصطفی بهر رخصت دوید / از او خواست دستوری اما ندید

 پراگنده کافور بر خویشتن / چنان چون بود رسم و ساز کفن

چنین است سوگند چرخ بلند / که بر بی‌گناهان نیاید گزند

رخ شاه کاووس پرشرم دید / سخن گفتنش با پسر نرم دید

به دانشگاه سوگند پرمایه شاه / چنین بود آیین و این بود راه

حس آمیزی

اسلوب معادله

تضاد

جناس

ایهام

اسلوب معادله

حسن تعلیل

حس آمیزی

سیاوش چنین گفت کای شهریار / که دوزخ مرا زین سخن گشت خوار

اگر کوه آتش بود بسپرم / از این تنگ خوار است اگر بگذرم

چو او را بدیدند برخاست غو / که آمد ز آتش برون شاه نو

سیاوش که آذرم و حیا و پاکدامنی آموخته است تن به گناه نمی‌سپارد

(خَستن: مجروح شده) (زوال: از بین‌رونده)

(تعصب غرض‌ورزی) (حَشَم: زیردستان فرمانروا)

(عجم: ایران) (بریان: پختن)

 (ارتفاع: محصول زمین‌های زراعتی) (تپش: گرمی و حرارت)

 (آزرم: حیا) (سپردن: پیمودن)

(تطاول: ستم)(ایمن: دل آسوده)

(غو: فریاد) (نیک پی: خوش قدم)

(مَلِک: ولایت) (كربت: غم)

خیره‌سر، دستور، سبو، عفاف

 خیره‌سری، مشاور، ظرف دسته‌دار سفالی، عفاف

گستاخی، دستور، ظرف دسته دار سفالی، پرهیزکار

بی‌شرم، مشاوره، سبو، پرهیزکاری

  نغز، نغز، نقض، نقض

نغز، نقض، نقض، نغز

نقض، نغز، نغز، نقض

  نقض، نقض، نغز، نغز

عشق از خاکستر ما ریخت رنگ آسمان / این شرار شوخ، اول در دل آدم گرفت

خط کافر لعل سیراب تو را کم کم گرفت / دیو از دست سلیمان عاقبت خاتم گرفت

شوخ چشمی می‌برد از پیش کار خویش را / دامن گل را ز دست بلبلان شبنم گرفت 

از وصال ماه آخر زلیخاجان گرفت / دست خود بوسید هرکس دامن پاکان گرفت

کسی کو بر وجود خود بلرزد / همان بهتر که در ویرانه گردد

دلی کز عشق او دیوانه گردد / وجودش با عدم هم خانه گردد

رُخش شمع است عقل ار عقل دارد / ز نور شمع او دیوانه گردد

 چوماهی آشنا جوید در این بحر / به کلّ ماهیان بیگانه گردد

الف، ب

الف، د

 ب، ج

ج، د

پربرکت

طولانی

نورانی

بی‌برکت

کمان را چون بجنباند بلرزد آسمان را دل / فرو افتد ز بیم او مه و زهره ز بالایی

نباید زدن چون بیابدش تیغ / که از تیغ باشد چنان رخ دریغ

 برو ریز دینار و مشک و گھر / یکی افسری خسروی با کمر 

اگر لشکر آید نترسم ز رزم / به رزم اندرون کرکس آرم به بزم

چو از دشت سودابه آوا شنید / برآمد به ایوان و آتش بدید

  طلایه ز ترکان چو هشتاد مرد / همی گشت برگرد دشت نبرد

ز خون سران دشت شد آبگیر / زن و کودکانشان ببردند اسیر

سراسر همه دشت شد رود خون / یکی بی سر و دیگری سرنگون

ز دیبای پرمایه و پرنیان / بر آنگونه شد اختر کاویان

همه جامه تا پای بدرید پاک / بر آن خسروی تاج پاشید خاک 

چنین سال سیصد همی رفت کار / ندیدند مرگ اندر آن روزگار

بسان پلنگ ژیان بُد به خوی / نکردی بجز جنگ، چیز آرزوی

همان زال کاو مرغ پرورده بود / چنان پیر سر بود و پژمرده بود

جهاندار هوشنگ با رای و داد / به جای نیا تاج بر سر نهاد

سواران لشکر برانگیختند / همه دشت پیشش درم ریختند

 چو بشنید گفتار اخترشناس / بخندید و پذرفت از ایشان سپاس

فراخی در آن مرز و کشور مخواه / او که دلتنگ بینی رعیّت ز شاه

رعیّت نشاید به بیداد کشت / که مر سلطنت را پناهند و پشت

با رعیّت صلح کن وز جنگ خصم ایمن نشین / زانکه شاهنشاه عادل را رعيت لشکرست

گر ز باغ رعیّت ملک خورد سیبی / برآورند غلامان او درخت از بیخ

پریشانی خاطر دادخواه / براندازد از مملکت پادشاه

پادشاهی کو ز ملک خود نمی‌گیرد خبر / مرده شیری بود افتاده دور از بیشه‌ای

به دست خود کند بیدادگر بنیاد دولت را / ستمگر لشگر بیگانه می‌سازد رعیت را

 (خَستن: مجروح شده) (زوال: از بین‌رونده)

(تعصب غرض‌ورزی) (حَشَم: زیردستان فرمانروا)

(عجم: ایران) (بریان: پختن)

(ارتفاع: محصول زمین‌های زراعتی) (تپش: گرمی و حرارت)

(آزرم: حیا) (سپردن: پیمودن)

(تطاول: ستم)(ایمن: دل آسوده)

(غو: فریاد) (نیک پی: خوش قدم)

 (مَلِک: ولایت) (كربت: غم)

خیره‌سر، دستور، سبو، عفاف

خیره‌سری، مشاور، ظرف دسته‌دار سفالی، عفاف

 گستاخی، دستور، ظرف دسته دار سفالی، پرهیزکار

بی‌شرم، مشاوره، سبو، پرهیزکاری