نمونه سوالات تستی فصل 14 فارسی دوازدهم همراه با جواب تشریحی

استغنا

اشتیاق

تجرید

تفرید

فنا

توحید

حیرت

استغنا

فنا، تفرید، توحید، شگرف

توحید، تجرید، استغنا، قوی

تفرید، توحید، فقر، شگرف

تجرید، تفرید، استغنا، قوی

مخاصمت: دشمنی، خصومت

اعانت: یاری دادن، یاری

شیدا: عشق، دلداده

مصاحبت: هم نشینی، هم‌صحبت داشتن

دمنه دانست که اگر این سخن ظاهر کند در حال، برائت ساحت و نزاهت جانت خویش ظاهر گرداند.

کسی که بر مراد خود قادر گردد و در حفظ آن اهمال نماید، در سوز ندامت افتد و به غرامت مأخوذ گردد.

اگر درویش سخاوت ورزد به اسراف منصوب شود و اگر به وقار گراید کاهل نماید و اگر فصاحت نسخته‌گوی نام کنند.

هر که در ادای شکر و شناخت قدر نعمت، غفلت ورزد، نام او در جریدۀ عاصیات مثبت گردد و ذکر او از صحیفۀ شاکران محو شود.

تو خو چه لعبتی ای شهسوار شیرین‌کار / که توسنی چو فلک رام تازیانۀ توست

امروز چنان بزی که فردا چو روی / خندان تو برون روی و گریان همه کس  

مشنو ای دوست به غیر از تو مرا یاری هست / یا شب و روز به جز فکر تو ام کاری هست

به می سجّاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید / که سالک بی‌خبر نبود ز راه و رسم منزل‌ها

حال چوگان، نمی‌دانی که چیست / ای نصیحت گو به ترک گوی گوی

تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال / خطا نگر که دل امید در وفای تو بست

با پری‌رویان، به خلوت روی در روی آوری / خویش را دیوانه سازی و پری‌خوانی کنی

حریف، عهد مودت شکست و من نشکستم / خلیل، بیخ ارادت برید و من نبریدم

بندۀ حلقه به گوش ار ننوازی برود / لطف کن لطف که بیگانه شود حلقه به گوش

تا خود نوشته باز نشویی به اشک شوق / گو تا سواد دیده مداد آورد تو را

تو خود ای شب جدایی چه شبی بدین درازی / بگذر که جان سعدی بگداخت از نهیبت

قبیله ها همه عاشق شوند با تو ولی / قبیله ای است که مجنون شوند لیلا را

استعاره، حس‌آمیزی، مجاز، حسن تعلیل

استعاره، حس‌آمیزی، نغمۀ حروف، کنایه

تشبیه، ایهام، نغمۀ حروف، مراعات نظیر

تشبیه، مجاز، حسن تعلیل، ایهام تناسب

ز بندگی شما صد هزارم آزادی است / که سلطنت کند آن کاو بود گدای شما

به روز افغانی و شب یا ربی داشت / به یمین عشق خوش روز و شبی داشت

خامشی از کرده‌های بد به فریادم رسید / بی‌زبانی‌ها زبان عذرخواهی شد مرا

دعوی هستی در این میدان دلیل نیستی است / هر که فانی می‌شود موجود می‌دانیم ما

از چوب خشک میوه و در نی شکر نهاد / وز قطره دانه‌ای دُرر شاهوار کرد (اغراق)

درین گرداب بی‌پایان منه بار شکم بر دل / که کشتی روز طوفان غرقه از بار شکم گردد (تلمیح)

نازها کردی و از عجز کشیدم نازت / عجز‌ها کردم و از عُجب ندادی دادم (جناس)

دست حسنت پنجۀ خورشید تابان می‌برد / ترک چشمت تاخت بر ملک سلیمان می‌برد (حسن تعلیل)

صد خار بلا از دل دیوانۀ ما خاست / هر روز که بی‌ساقی

ای سیل اشک خاک وجودم به باد ده / تا بر دل کسی ننشیند غبار من

سروی است قامت تو از ناز سرکشیده / ماهی است عارض تو از نور آفریده

مرغ دل تا دام زلف و دانۀ خال تو دید / طایر اندیشه‌ام افتاد در دام هوس

ایهام، کنایه، مجاز، جناس، تلمیح

کنایه، اغراق، مجاز، جناس، تشبیه

تناقض، تشبیه، مجاز، اغراق، اسلوب معادله

کنایه، اغراق، تناقض، تشبیه، مجاز

ج، ب، د، الف

د، ج، الف، ب

ج، د، ب، الف

د، الف، ج، ب

د، الف، ج، ه، ب

د، ج، ب، ه، الف

ه، ج، د، الف، ب

ه، ج، ب، د، الف

توحید

امامت

نبوت

قیامت

توحید – حیرت

استغنا – توحید

حیرت – فقر و غنا

فقر و فنا – استغنا

توحید

طلب

عشق

معرفت

به دریا در منافع بی‌شمار است / اگر خواهی سلامت بر کنار است

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب / مهرم به جان رسید و به عیّوق بر شدم

به نور شمع کی خرسند باشد / کسی کآگه شد از خورشید ازهر (درخشان)

این جهان در جنب فکرت‌های ما / همچو اندر جنب دریا ساغر است

بیش از دو دست شخص به خواهش دراز نیست / من این دو دست را از دو دنیا کشیده‌ام

ای زده برتر از گمان خیمۀ کبریای را / دست به تو کجا رسد عقل شکسته پای را

کسی چون غم زلیخا یوسف ندیده داند / دست بریده حالش دست بریده داند

در عشق صلاحی نبود جمله فساد است / دستی به دل مصلحت‌اندیش گذارید

کمتر از ذرّه نه‌ای پست مشو عشق بورز / تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

ذرّه ذرّه کاندرین ارض و سماست / جنس خود را همچو کاه و کهرباست

غلط گفتم و ذرّه کمتر است این / که زی خورشید انور می‌فرستم

هزار ذرّه اگر کم شود ز روی هوا / به ذرّه‌ای نرسد آفتاب را نقصان

عین وادی فراموشی بود / لنگی و کری و بیهوشی بود

گر بسی بینی عدد گر اندکی / آن یکی باشد در این ره در یکی

هر چه زد توحید بر جانش رقم / جمله گم گردد از او گم نیز هم

گر در این دریا هزاران جان فتاد / شبنمی در بحر بی‌پایان فتاد

فنا، تفرید، توحید، شگرف

توحید، تجرید، استغنا، قوی

تفرید، توحید، فقر، شگرف

تجرید، تفرید، استغنا، قوی