نمونه سوالات تستی فصل 5 عربی هفتم همراه با جواب تشریحی

سه مورد

چهار مورد

دو مورد

یک مورد

هذِهِ، مُجاهِداتٌ ـ اُولئِکَ الْمُجاهِدةٌ، صابِراتٌ ـ هُنَّ ناجِحونَ.

اُولئِکَ، مُجاهِداتٌ ـ اُولئِکَ الْمُجاهِداتُ، صابِراتٌ ـ هُنَّ ناجِحاتٌ

اُولئِکَ، مُجاهِداتٌ ـ هذِهِ الْمُجاهِداتُ، صابِراتٌ ـ هُمْ ناجِحةٌ

هذِهِ، مُجاهِداتٌ ـ اُولئِکَ الْمُجاهِداتُ، صابِرةٌ ـ هُمْ ناجِحاتٌ

أفاضل، أراذل

أراذل، أفاضل

أراذل، خُسران

مُقَصِّر، قَصير

حَصَدتِ: درو کردی

وَصَلَتْ: رسیدی

رَجَعَ: برنگشت

کَتَبتُ: نوشتیم

۴

۳

۲

۱

قَصیر – نَهار – عُدوان

دراز – شب – دوستی

کوتاه – شب – دشمن

کوتاه – روز – دشمنی

ای دانش‌آموز؛ چرا درهای کلاس را باز کردید؟

ای دانش‌آموز؛ چرا در کلاس را باز کردید؟

ای دانش‌آموز؛ چرا در کلاس‌ها را باز کردیدش؟

ای دانش‌آموزان؛ چرا درهای کلاس را باز کردید؟

إذا مَلَکَ الْأراذِلُ؛ هَلَکَ الْأَفاضِلُ. در حوضی که ماهی نیست ، قورباغه سپهسالار است!

مَن زَرَعَ العُدوان ،حَصَدَ الخُسران، درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آید/ نهال دشمنی بر کن که رنج بی شمار آید!

خیرُ النّاس أَنفَعُهُم لِلنّاس، عبادت جز خدمت به خلق نیست!

اّلمُسلِمُ مَن سَلِمَ النّاسِ مِن لِسانِهِ وَ یَدِهِ ، خدا بر آن بنده بخشایش است /که خلق از وجودش در آسایش است .

هر کس دشمنی کاشت، بدی درو می‌کند

هر کس دشمنی کاشته بود، زیان درو کرد

هر کس دوستی بکارد، سود برداشت می‌کند

هر کس دشمنی بکارد، زیان درو می‌کند

طلایی،پرچم، کوتاه

طلایی، دانش، کوتاه

طلا، پرچم ، کوتاه

کوتاه، پرچم، طلایی

أُخت

أَخ

عَلَم

والِد

لَعِبتَ

لعِبَتْ

لَعِبتُ

لَعِبَ

هِیَ نَسِیَتْ شَیْئاً.

أَنَا ما عَبَرنا الشّارِعَ.

أنتِ لَبِسْتَ عَباءَةً.

نَحنُ نَصَرتَهُ، لِأَنَّکَ شَریفٌ.

زَرَعتَ   

زَرَعَ   

زَرَعَت   

زَرَعتِ

طَرَقْت

طَرَقْتِ

طَرَقَتْ

طَرَقْتَ

عدوان

≠

 صداقة

اراذل = افاضل

 خلفَ

≠

 وراءَ

بدایة = نهایة

نَعَم.

أنَا بِخَیرٍ.

لا

أَنَا مِن ایران.

صَفّ: صُفوف

بِنت: أَبنات

شَجَر: أَشجار

کَنز: کُنوز

طَویلٌ

کَبیرٌ

قَصیرٌ

جَمیلٌ

زَرَعَ- فَلّاح- حَصَدَ

لِمَنْ- لِأَنَّ- لِماذا

رِسالَة- کَتَبَ- سوق

غُرْفَة- لِسان- حِوار

هذِهِ، مُجاهِداتٌ ـ اُولئِکَ الْمُجاهِدةٌ، صابِراتٌ ـ هُنَّ ناجِحونَ.

اُولئِکَ، مُجاهِداتٌ ـ اُولئِکَ الْمُجاهِداتُ، صابِراتٌ ـ هُنَّ ناجِحاتٌ

اُولئِکَ، مُجاهِداتٌ ـ هذِهِ الْمُجاهِداتُ، صابِراتٌ ـ هُمْ ناجِحةٌ

هذِهِ، مُجاهِداتٌ ـ اُولئِکَ الْمُجاهِداتُ، صابِرةٌ ـ هُمْ ناجِحاتٌ

من از معلمم پرسیدم

من از معلمش پرسیدم.

معلم از من پرسید.

معلمش از او پرسید

َکانُ سَفِینَةٍ فی الشارعِ

المَکتَبةُ، مَکانٌ لِعبادَة الله

لُغةُ العَربیَة لُغَةُ الرَّسمیةِ فی ایران

أنفعُ النَّاسِ هَوّ خَیرُ النّاسِ

زبانِ بعضی اشخاص، کوتاه است.

شخصِ مُقصِّر، زبانزد است.

شخصِ مُقصِّر، کوتاهی کرده است

زبانِ شخصِ مُقصِّر، کوتاه است.

چه کسی

دشمنی

دروکرد  

زیان

الرَّجُلُ، هُو غسلَ ملابسَ اُسرتِه

البنتُ، أنتِ غَسلتِ مَلابسَ أُسرتها

الرَّجُلة، هى غَسَلَت مَلابس اُسرتها

المرأةُ، هىَ غَسَلَت مَلابس اُسرتها

کسی که آفرید شب و روز و خورشيد و ماه را.

او آفرید روز و شب و خورشيد و ماه را.

او کسی است که آفرید شب و روز و خورشيد و ماه را.

او آفرید شب و روز و خورشيد و ستارگان را.

《اذا مَلَک الاراذل، هَلک الافاضل.》 چه افتد به دست اراذل اُمور/ شود عدل و انصاف منکوب زور

《مَن زرَعَ العُدوان،حَصَدَ الخُسران.》 درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد/ نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد

《الوَحدةُ خیرُ مِن جَلیس السّوء.》 دشمن دانا که غم جان بُوَد/ بهتر از آن دوست که نادان بُوَد

《یَدالله مَعَ الجَماعة.》 تا من و تو ما همه یک جان شوند/ عاقبت مستغرق جانان شود

کَم ضَیفاً جاء إلی بَیتِکُم

هُوَ جَمَعَ الأخشاب

أنا قَربتُ إلی المَدرسة

 عَدَدُ المُسافرینَ في الفُندُقِ کَثیرٌ

عَدَد الصّفوف فِي المَرحَلَة الإبتِدائیَّةِ تِسعَةٌ

ألجائِزةُ الذّهبیّةُ لِلفائزِ الأوَّل.

النَّظَرُ فی وَجه الوالِدَینِ عِبادةٌ

قِیمةُ الأنسان بِعَقلِهِ

عَداوَة – بِدایَة

رَخیصَة – صَداقَة

بِدایَة – صَداقَة

رَخیصَة – بِدایَة

صَفّ: صُفوف

بِنت: أَبنات

شَجَر: أَشجار

کَنز: کُنوز

سألَ المُعلّمُ: كيف حالكُم

مَن أنتَ أيّها المُدرّس

مَن زرعَ العُدوان، حَصَدَ الخُسران

أينَ ذَهبَت صَديقتي

الصبرُ عمودُ الدّین

المَدینَةُ بمَعنی اَلقَریَةِ.

الجَهلُ مَوتُ الاَحیاء

الذَّهب مِنَ الوَقتِ.

قصیر

غرفه

باب

نافذة

هی رَفَعَت

أنتَ زَرَعتَ

هُوَ رَجَعتِ 

أنا وَصَلتُ

کشاورز، ریحان خورد.

کشاورزان ریحان کاشتند

ریحان برای تندرستی مفید است.

کشاورز، ریحان کاشت.

أفاضل، أراذل

أراذل، أفاضل

أراذل، خُسران

مُقَصِّر، قَصير

عَن: از

مَن: هرکس

مِن: چه کس

ثُمَّ: سپس