جواب سخنی با والدین صفحه 55 درس 4 از من تا خدا هفتم (امید بسته ام به تو)

ناامیدی در مقابل امیدواری هست. پس اگر قرار هست که فرزندانمان را در مقابل ناامیدی واکسینه کنیم، بایستی به آن ها امید بدهیم. البته نکات زیر برای مقابله با ناامیدی در فرزندانمان را به کار بگیریم:

1- ارتباط قوی:

ارتباطی همیشگی، دوستانه و صادقانه بار فرزندانمان داشته باشیم تا آنان احساس تنهایی و ناامیدی نکنند. حمایت عاطفی و گوش دادن به مسائل، مشکلات و نگرانی های فرزندانمان، باعث می شود تا آنان احساس کنند که تنها نیستند و کسی هست که به آنان کمک نماید.

2- تشویق به حضور در فعالیت ها:

فرزندانمان را به شرکت در فعالیت های اجتماعی، ورزشی، هنری، علمی و ... تشویق کنیم. این فعالیت ها نه تنها سرگرم کننده هستند، بلکه باعث افزایش روحیه اعتماد به نفس در آنان می شود.

3- آموزش مثبت نگری و مثبت اندیشی:

به فرزندانمان روش های مثبت نگری و مثبت اندیشی را یاد بدهیم. برای بهتر درک کردن به داستان زیر توجه کنید:

روزی حضرت عیسی (ع) با تعدادی از پیروانش از بازارچه‌ای می‌گذشت که ناگهان به گروهی برخورد کردند که دور یک سگ مرده جمع شده بودند و درباره آن صحبت می‌کردند.

یکی گفت: «بوی بدش انسان را خفه می‌کند!»

دیگری گفت: «چقدر کثیف است!»

و سومی افزود: «چقدر زشت است!»

وقتی نوبت به صحبت کردن حضرت عیسی (ع) رسید، فرمود:

«همه شما عیب‌های این سگ را گفتید. حال من می‌خواهم نکته مثبت آن را بگویم: واقعاً دندان‌های سفیدی دارد!»

همه از این حرف تعجب کردند.

حضرت عیسی (ع) افزود: «سعی کنید همیشه از میان زشتی‌ها، زیبایی‌ها را نشان دهید.»

حتی اگر اتفاق ناخوشایندی رخ داد، نگوییم که «چه بد شانسی آوردم»، «این اتفاق چی بود دیگه!»، «خدایا نکنه ما رو یادت رفته!»؛ بلکه به جای چنین جملات منفی، از این نمونه جمله های مثبت استفاده کنیم: «می تونست بدتر از این هم اتفاق بیفته!»، «خیر و صلاحی در این اتفاق ان شاء الله باشه» و از این نوع جملات مثبت!

4- الگوی مثبت:

خودمان برای فرزندانمان الگوی مثبتی باشیم. فرزندانمان از ما والدین یاد می گیرند! اگر ناامید باشیم، آن ها هم یاد می گیرند که ناامید باشند، اگر اهل نق زدن و ناله کردن باشیم، بچه ها هم از ما یاد می گیرند. اگر اهل توکل و تلاش باشیم، آن ها هم اهل توکل و تلاش می شوند. پس بهتر است قبل از آنکه عکس العمل اشتباه در مقابل ناگواری ها و مشکلات داشته باشیم، کمی تأمل کنیم و دنبال حل مشکل باشیم تا فرزندانمان هم از ما یاد بگیرند که در مواقع سختی و مشکلات و اتفاق های ناگوار می توان صبور بود و امیدوارانه مسیر سخت را طی نمود تا اوضاع به نحو مطلوب مان درآید.

5- هدف گذاری:

به فرزندانمان کمک کنیم تا بتوانند اهداف کوچک و دست یافتنی برای خود در نظر بگیرند تا با دستیابی به آن اهداف، احساس موفقیت و امید را در آنان تقویت کنیم.

6- ذگر و یاد خداوند:

به فرزندانمان یاد بدهیم که قدرتی بالاتر و والاتر از تمام قدرت های عالم وجود دارد که بی اذن او حتی برگی از درخت نمی افتد. به او یاد بدهیم که با یاد کردن از او و استمداد از این قدرت بالاتر می توانیم در مقابل ناامیدی بایسیتیم. چرا که اوست که صلاح و خوبی همه ما را می خواهد و اگر نگرانی داریم و یا مشکلی برایمان رخ داد، قطعاً اوست که می تواند آن موضوع را برای ما به خیر ختم نماید. پس او را یاد کنیم تا کمک مان کند و آنچه که به صلاح همه ی ماست برایمان انجام دهد.