طی قرن 20، نه تنها دین از فرهنگ عمومی مردم خارج نشد بلکه در سال های پایانی این قرن، نگاه معنوی و دینی به سطوح مختلف زندگی انسان بازگشت. برخی از متفکران از این موج که نشانۀ بحران معنویت در فرهنگ غرب است با عناوین « افول سکولاریسم» و « پَساسکولاریسم» یاد کردند.
افول سکولاریسم یا پَسَا سکولاریسم : فرایندی است که طی آن؛ نگاه معنوی و دینی به سطوح مختلف زندگی انسان بازگشت. این فرایند نشانۀ بحران معنویت در فرهنگ مدرن غرب است. بحرانی که بدلیل بی توجهی جهان مدرن غرب به ابعاد معنوی هستی و نیازهای دینی و معنوی انسان ، پدید آمد.
مهمترین علت تداوم باورهای دینی و معنوی در زندگی انسان؛ نیاز فطری و ذاتی آدمی به حقایق قدسی و ماوراء طبیعی است. یک فرهنگ علاوه بر نیازهای جسمانی و دنیوی انسان باید به نیازهای معنوی و قُدسی او نیز پاسخ دهد. همانگونه که بی توجهی به ابعاد دنیوی، به بحران منجر می شود، غفلت از ابعاد معنوی نیز، شکل دیگری از بحران را به دنبال می آورد.
فرهنگ مدرن غرب با انکار حقایق قدسی و معنوی نه تنها به آرمان های انقلاب فرانسه نرسید، بلکه با اصالت بخشیدن به انسان دنیوی )اومانیسم( در قرن 20، به پوچ گرایی، یأس و ناامیدی و مرگ آرمان ها و امیدها انجامید.
مثال
خرافه پرستی، شیطان پرستی، انواع بازسای شدۀ ادیان و عرفان های شرقی و سرخ پوستی و...
محمود کرمی/زنجان/خدابنده