به موادی که براده های آهن را جذب می کند، آهن ربا می گویند. آهن، کبالت، نیکل و آلیاژ های آنها جذب آهن ربا می شوند از موادی که جذب آهن ربا می شوند می توان آهن ربا ساخت.
هر آهن ربایی دو قطب دارد.
ربایش در دو ناحیه از آهن ربا بیشتر از جاهای دیگر است، به این دو قطب می گویند.
1 قطبی را که تقریبا به سوی نیم کره شمالی زمین می ایستد، قطب شمال می نامند.
2 قطبی را که تقریبا به سوی نیم کره جنوبی زمین می ایستد، قطب جنوبی می نامند.
یک تیغه فولادی را درون یک سیم پیچ قرار می دهیم و به جریان مستقیم وصل می کنیم، در مدت کوتاهی تیغه فولادی آهن ربا می شود.
یک قطب آهن ربا را در یک جهت معین از ابتدا تا انتهای میله ی مغناطیسی، می کشیم؛ به طور منظم این عمل را تکرار می کنیم. در این روش، انتهای میله که مالش به آن ختم می شود، همواره مخالف قطبی است که روی میله کشیده می شود.
یک آهن ربا را در نظر گرفته و در راستای آن یک تیغه فولادی قرار می دهیم، تیغه فولادی تحت اثر آهن ربایی که در بالای آن قرار دارد آهن ربا می شود. می گوییم در تیغه فولادی خاصیت مغناطیسی القا شده است.
قطب های القای مغناطیسی همواره به گونه ای خواهد بود که قطعه های آهنی جذب آهن ربای اصلی می شوند.
مجزا کردن قطب های مغناطیسی غیر ممکن است، چون هر قطعه جدا شده از آهن ربا، خود یک دو قطبی مجزا می شود.
خاصیتی در اطراف هر آهن ربا که بر اجسام مغناطیسی موجود در این فضا، نیروی مغناطیسی وارد کند.
میدان مغناطیسی را با B نمایش می دهند که یک کمیت برداری است و به همین علت هم جهت و هم بزرگی دارد.
جهت میدان مغناطیسی B در هر نقطه از فضای پیرامون یک آهن ربا در جهتی است که وقتی عقربه مغناطیسی در آن نقطه قرار می گیرد، قطب N عقربه، جهت B ر معلوم می کند.
زمین یک آهن ربای بزرگ است که قطب S آن تقریبا در جهت شمال جغرافیایی زمین و قطب N آن در جنوب قرار دارد. قطب های مغناطیسی زمین دقیقا در محل قطب های جغرافیایی آن قرار ندارند.
در بیشتر نقاط زمین عقربه مغناطیسی، به طور افقی قرار نمی گیرد و امتداد آن با سطح افقی زمین زاویه می سازد. به این زاویه، شیب مغناطیسی گفته می شود.
یا زاویه بی میدان مغناطیسی و راستای افقی را، شیب مغناطیسی می نامند.
هر گاه در ناحیه ای از فضا جهت و اندازه میدان مغناطیسی یکسان باشد، به این میدان، میدان مغناطیسی یکنواخت می گویند.