آن ها از یک سو سپاهی دائمی و نیرومند تشکیل دادند و از سوی دیگر اقدام به توسعه و تقویت تشکیلات اداری منسجم و منظمی کردند. در نتیجه از تعداد حکومت های موروثی محلی کاسته شد و مناطق مختلف کشور، تحت نظارت و سلطه مستقیم حکومت ساسانی قرار گرفت.
در رأس تشکیلات اداری (یا دیوان سالاری) ساسانیان، وزیرِ بزرگ قرار داشت که به او بزرگ فرْمادار می گفتند. او زیر نظر مستقیم شاه کار میکرد و مجری فرامین او بود. زمانی که پادشاه در جنگ یا سفر بود، وزیر بزرگ (بزرگ فرمادار) به عنوان جانشین شاه کشور را اداره می کرد. وزیر همچنین گاهی فرمانده ی سپاه را نیز در جنگ به عهده می گرفت. دبیران نقش ممتاز و بسیار مهمی در تشکیلات اداری ساسانی داشتند.