در دوره معاصر شکل جدیدی از تاریخ نگاری در ایران رواج یافت که از نظر بینش و روش با تاریخ نویسی سنتی متفاوت بود.
1) جنگ های ایران و روسیه در دوران پادشاهی فتحعلی شاه قاجار و توجه زمامداران و نخبگان ایران به دنیای غرب
2) ترجمه آثار اروپایی از زمان عباس میرزا (ولیعهد فتحعلی شاه)
3) تاسیس مدرسه دارالفنون و ایجاد دارالطباعه دولتی و دارالترجمه همایونی در زمان ناصرالدین شاه
4) گسترش فعالیت علمی شرق شناسان،کتیبه های بیستون و طاق بستان رمزگشایی شد و اطلاعات دقیق و جدید درباره تاریخ ایران به دست آمد.
مؤلف:بهرام شفیعی