تاریخ نگاری سنتی،ادامه وقایع نگاری ها و مجلس نویسی های دوره صفوی و پیش از آن محسوب می شود.
مورخان سنتی اغلب اهل شعر و ادب بودند و آثار خود را با خصوصیات ادبی تالیف می کردند.
- تاکید بر تاریخ سیاسی و نظامی و شرح طولانی زندگی شاهان،جنگ ها و فتوحات
- بی توجهی به زندگی اجتماعی و حیات فرهنگی و اقتصادی مردم
- بی توجهی به علل و نتایج رویداد ها و تحولات تاریخی
- داشتن روحیه تملق و چاپلوسی
- تاکید بر مصنوع و متکلف نویسی و پرهیز از ساده نویسی
- بی توجهی به سنجش و نقد منابع
شیوه تاریخ نگاری دوران افشاریه و زندیه استمرار تاریخ نویسی عصر صفویان بود.
میرزا مهدی خان استرآبادی،مورخ دربار نادرشاه افشار،در کتاب هاب جهانگشای نادری و دره ی نادره فتوحات نادر را شرح می دهد و وی را ستایش می کند.
میرزا محمد صادق موسوی،نویسنده تاریخ گیتی گشا،نیز تاریخ زندیه را با اسلوبی مصنوع و دشوار همراه با تملق گویی از فرمانروایان زند نوشته است.
مؤلف:بهرام شفیعی