نمونه سوالات تستی فصل 1 فارسی دوازدهم همراه با جواب تشریحی

 چهار

 پنج

شش

هفت

گفت مژده تو را که عدل ملک / کرد عالم به خلق خویش وسیم

هرچه مقدار آفتاب آصمان را / بدو منصوب نتوان کرد آن را

هر یکی زان به حاجتی منصوب / لیک نامحرمان از آن محجوب

خصم خواهد که شبه او گردد / شبه عیسی کجا رود بر دار

نهادند خان و بخندید شاه \ که ناهار بودی همانا به راه

همانا که بی‌نعمت او به گیطی \ در این سال‌ها کس نیاز است خانی

در ستم آباد زبانم نهاد \ مهر ستم بر در خوانم نهاد

شمشیر تو خانی نهد از بهر دد و دام \ کز کاسه سر کاسه بود سفره و خان را

ز دیدار رستم به جا ماندند / ز دورش فراوان سنا خواندند

محال باشد اگر مر کریم را به طمع / ثنای بی‌خردان و لعام باید کرد

چون تو ز جهان یافتی بقا را / پس چون که جهان در خور سنا نیست

اگر خصیص بر من گران سر است رواست / که او زمین کثیف است و من سمای سنا

آن غفاری که بر اولیای خود رایت نصرت آشکار کرد و آن قهاری که بر اعدای خود آیت نعمت پیدا کرد.

فرستاد بدان سر سرور و مقدم موجودات و سلاله طهارت و کان فتوت سردفتر برگزیدگان

فرستاد بدان سر سرور و مقدم موجودات و سلاله طهارت و کان فتوت سردفتر برگزیدگان

از کاس مودت شراب علفت چشیده و قلم روح این رقم بر لوح روزگار ایشان زده آن را که خواهم بردارم و آن را که خواهند فرو گذارم

دمنه دانست که اگر این سخن ظاهر کند در حال برائت ساحت و نزاهت جانب خویشتن ظاهر گرداند

کسی که بر مراد خود قادر گردد و در حفظ آن اهمال نماید در سوز ندامت افتد و به غرامت ماخوذ گردد

اگر درویش سخاوت ورزد به اصراف منصوب شود و اگر به وقار گراید کاهل نماید و اگر فصاحت نسخته گوی نام کنند.

هر که در ادای شکر و شناخت قدر نعمت غفلت ورزد نام او در جریده آسیان مثبت گردد و ذکر او از صحیفه شاکران محو شود.

یک

دو

سه

چهار

شش

هفت

هشت

نه

 دو

سه

چهار

پنج

(نمط : شیوه) (مشهون : مملو) (منکر : زشت)

(هامون: صحرا) (شبه: مانند) (فضل : کریم)

(طراز : دزد) (مثال داد : فرمان داد) (شفیع : پایمرد)

(قسیم : صاحب جمال) (تیمار : غم) (شراع : خیمه)

مفعول

مسند

 نهاد

متمم

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم / همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی / تو نماینده فضلی تو سزاوار ثنایی

نتوان دست تو گفتن که تو در فهم نگنجی / نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی

همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی / همه نوری و سروری همه جودی و جزایی

همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی / همه بیشی تو بکاهی همه کمی تو فضایی

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی / نروم جز به همان ره که تو ام راه نمایی

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم / همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی / تو نماینده فضلی تو سزاوار ثنایی

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی / نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی

همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی / همه نوری و سروری همه جوری و جزایی

همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی / همه بیشی تو بکاهی همه کمی تو فزایی

لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید / مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم / همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی / همه نوری و سروری همه جودی و جزایی

همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی / همه بیشی تو بکاهی همه کمی تو فزایی

دنیا همه هیچ و کار دنیا همه هیچ / ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ

یار غرض جوی فراوان بود / آنکه کشد رنج تو یار آن بود

چشم بداندیش که برکنده باد / عیب نماید هنرش در نظر

ور هنری داری و هفتاد عیب / دوست نبیند به جز آن یک هنر

دوست می‌دارمت به بانگ بلند / تا کی آهسته و نهان گفتن؟

شش - دو

پنج - یک

چهار - یک

سه - دو

قید – قید – مسند – مصاف الیه – قید

قید – قید – نهاد – مسند – نهاد

قید – مسند – مسند – نهاد – قید

صفت – قید – نهاد – مضاف الیه – نهاد

باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده.

پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفه روزی به خطای منکر نبرد

فراش باد صبا را گفته تا فرش زمردین بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات در مهد زمین بپرورد.

درختان را به خلعت نوروزی قبای سبز ورق در برگرفته و اطفال شاخ را به قدوم موسم ربیع کلاه شکوفه بر سر نهاده

را و به حرف اضافه

موجب و مزید مسند

موجود و واجب مسند

خدا و نفسی نهاد

مفعول – نهاد – متمم – نهاد

متمم – معطوف به متمم – متمم – مضاف الیه

متمم – معطوف – نهاد – مضاف الیه

مفعول – مسند – متمم – مفعول

به در مصراع اول دوم و چهارم حرف اضافه است

عذر نقش مفعولی دارد

بنده کس و همان نقش نهادی دارند

مضاف‌ها در بیت اول نقش متممی دارند

باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی‌دریغش همه جا کشیده

پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفه روزی به خطای منکر نبرد

فراش باد صبا را گفته تا فرش زمردین بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات در مهد زمین بپرورد

درختان را به خلعت نوروزی قوای سبز ورق در بر گرفته و اطفال شاخ را به قدوم موسم ربیع کلاه شکوفه بر سر نهاده.

عبارت دارای چهار مفعول است

عبارت دارای ۵ مضاف الیه است

عبارت دارای سه متمم است

عبارت دارای دو حرف پیوند وابسته ساز و دو حرف پیوند هم پایه ساز است.

شهد – باسق

نخل – فایق

فایق – باسق

شهد – نخل

مسند

مفعول

نهاد

متمم

همه از بهر تو سرگشته و فرمانبردار / شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

چون که مرا زین همه دشمن نهند / تهمت این واقعه بر من نهند

بت پرستی گرفته‌ایم / همه این جهان چون بت است و ما شمنیم

صبر بر جور رقیبت چه کند گر نکند / همه دانند که در صحبت گل خاری هست

مفعول – مفعول

مفعول – مسند

مسند – متمم

مسند – مسند

یک

دو

سه

چهار

ایزد تعالی در او نظر کند بازش بخواند باز اعراض کند

دعوتش اجابت کردم و امیدش برآوردم

عاکفان کعبه جلالش به تقصیر عبادت معترف که : ما ابدناک حق عبادتک

واصفان حیله جمالش به منصوب که : ما عرفناک حق معرفتک

در متن ضمیرهای پیوسته نقش مفعولی دارند

در متن صفت مبهم وجود ندارد

در متن قید وجود دارد

در متن ترکیب وصفی وجود دارد

گر کسی وصف او ز من پرسد / بیدل از بی‌نشان چه گوید باز؟

عاشقان کشتگان معشوق اند / بر نیاید ز کشتگان آواز

کرم بین و لطف خداوندگار / گنه بنده کرده است و او شرمسار

مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر / ما همچنان در اول وصف تو مانده‌ایم

مفعول

متمم

نهاد

قید

نهاد – مضاف الیه

مفعول – مضاف الیه

مفعول – مفعول

مضاف الیه – مضاف الیه

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز / کان سوخته را جان شد و آواز نیامد (مفعول – مضاف الیه)

این مدعیان در طلبش بی‌خبرانند / کان را که خبر شد خبری باز نیامد (نهاد – مضاف الیه)

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم / وز هرچه گفته‌اند و شنیدیم و خوانده‌ایم (منادا – مفعول)

مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر / ما همچنان در اول وصف تو مانده‌ایم (مسند – قید)

غمگین بودن

تفکر عارفانه

گریبان دریدن

افسوس خوردن