ژن های پیوسته

ژن هایی هستند که بر روی یک کروموزوم قرار دارند و هنگام میوز با هم وارد یک گامت می شوند .

فرض کنید در جمعیت افراد خالص AA داشته باشیم . گامت هایی که توسط مردان و زنان جامعه تولید می شود فقط A می باشد که اگر در این جمعیت رانشی رخ بدهد می تواند سبب حذف همه AA ها شود. پس خالص بودن بعضی صفات شانس بقا را کاهش خواهد داد .

اگر در جمعیت افراد ناخالص حضور داشته باشند مثلاً Aa به دلیل تولید گامت های A و a امکان حضور هر سه نوع ژنوتیپ Aa ،  AA و aa وجود خواهد داشت که اگر یک عامل برهم زننده تعادل جمعیت وجود داشته باشد شانس بقا افزایش می یابد.  در حالی که اگر جمعیت فقط افراد خالص بودند شانس بقا به شدت کاهش پیدا می کرد .

نکته:  افراد ناخالص سبب بقای جمعیت می شوند.

اهمیت ناخالص ها در تداوم گوناگونی را می توان به وسیله صفت ( بیماری) داسی بودن گلبول های قرمز نشان داد.

انسان ها برای صفت کم خونی داسی شکل سه ژنوتیپ دارند که عبارتند از  : Hb^sHb^s و Hb^AHb^s  و  Hb^AHb^A . 

افراد خالص از نظر این صفت تنها یک نوع گامت تولید می کنند یا Hb^s یا Hb^A .

اگر جمعیت فقط Hb^AHb^A باشند از نظر این صفت گامت ها فقط Hb^A خواهند بود .

افراد Hb^sHb^s در سنین پایین معمولاً می میرند و به سنی که توانایی تولید گامت داشته باشند نخواهند رسید .

پس اگر افراد Hb^sHb^s تنها افراد جامعه باشند نسل انسان منقرض خواهد شد .

اگر تنها افراد جامعه افراد Hb^AHb^A  باشند تا زمانی که گویچه های آن ها داسی نشده باشد مشکلی ندارند و گویچه های قرمز آن ها سالم است و زنده هستند و با تولید مثل افرادی مثل خودشان را ایجاد می کنند اما اگر عاملی سبب شود که گویچه قرمز آن ها داسی شود از بین خواهند رفت و نسل منقرض خواهد شد .

اما افراد Hb^AHb^s  را در نظر بگیرید. این افراد دو نوع گامت تولید می کنند و می توانند دو گروه دیگر یعنی Hb^AHb^A و Hb^sHb^s و خودشان را ایجاد کنند حال اگر عاملی که روی گلبول های قرمز عمل می کند با ناخالص ها کاری نداشته باشد و دو گروه دیگر را از بین ببرد ماندن آن ها در جمعیت سبب انقراض نخواهد شد و جمعیت بقا خواهد داشت .

در واقع افراد ناخالص موجب حفظ تنوع می شوند و هیچ نوع اللی از جمعیت حذف نمی شود. 

برای این که بفهمیم ناخالص ها چگونه سبب حفظ تنوع افراد در جامعه می شوند از یک عامل محیطی اثر گذار بر انواع ژنوتیپ این صفت در افراد جامعه صحبت می کنیم. 

این عامل محیطی اثر گذار عبارتست از نوعی آغازی به نام پلاسمودیوم فالسیپاروم که توسط پشه ای به نام آنوفل حمل می شود .

این آغازی با نیش پشه آنوفل وارد بدن افراد جامعه می شود و آن ها را به بیماری مالاریا مبتلا می کند .

افراد Hb^sHb^s  معولاً در سنین پایین به دلیل داسی بودن گویچه های قرمز می میرند و اگر هم نیش بخورند توانایی مقاومت ندارند و از بین خواهند رفت .

افراد Hb^AHb^s  وضع بهتری از قبلی ها دارند و گویچه های قرمز آن ها فقط هنگامی داسی می شود که مقدار اکسیژن محیط کم باشد .

کتاب بیان کرده که انگل مالاریا زمانی که این افراد( Hb^AHb^s ) گویچه های قرمزشان داسی شکل است آن ها را آلوده می کند این جمله به معنی این است که با ورود انگل گویچه های قرمز آن ها داسی نمی شود . بعد در جمله دیگری کتاب بیان کرده است که گویچه های قرمز افراد Hb^AHb^s   فقط هنگامی داسی می شود که اکسیژن محیط کم باشد. با توجه به جملات کتاب می توان نتیجه گیری کرد که افراد Hb^AHb^s  با کمبود اکسیژن مواجه   میشوند و یاخته های قرمزشان داسی میشود و سپس انگل وارد گویچه های قرمز آن ها میشود که به دلیل کمبود اکسیژن عامل بیماری در گویچه قرمز میمیرد و فرد علائم بیماری مالاریا را نشان نمی دهد لذا این افراد مالاریا نمی گیرند و زنده می مانند .

با توجه به تفسیر بالا می توان یک نتیجه گیری دیگر هم کرد و آن این که دو گروه افراد Hb^AHb^s   وجود دارند افرادی که در شرایط کمبود اکسیژن هستند و به دلیل داسی شدن گویچه هایشان مالاریا نمی گیرند و افرادی که در شرایط کمبود اکسیژن قرار ندارند و انگل بیماری به دلیل این که آن ها با کمبود اکسیژن مواجه نیستند می تواند در گویچه های قرمز تکثیر شود و آن ها را به بیماری مالاریا مبتلا کند .

افراد Hb^AHb^A کسانی هستند که طبق جمله کتاب در معرض خطر ابتلا به مالاریا قرار دارند و به واسطه مالاریا از جمعیت حذف می شوند .

بیماری کم خونی داسی شکل یک بیماری اتوزومی مغلوب است. 

نکته:  افراد ناخالص برای زندگی روزمره مشکلی ندارند و فقط در اثر کاهش فشار اکسیژن محیط بعضی از گلبول های قرمز آن ها (نه همه) داسی شکل می شود و این یعنی خطر انسداد مویرگ ها . ولی چون فشار اکسیژن در هوای محیط بی دلیل کاهش نمی یابد شایستگی این افراد برابر 1 است

در اغلب جوامع فراوانی الل های Hb^s نهفته در افراد ناخالص (هتروزیگوت) می توانند به نسل بعد منتقل شوند .

در اغلب جوامع فراوانی الل Hb^s از 0001/0 یک ده هزارم تجاوز نمی کند. یعنی از هر ده هزار نفر یک نفر دارای این الل می باشد .

در نقاطی از آفریقا که شیوع مالاریا بالاست فراوانی الل Hb^s نیز به طور غیر طبیعی بالاست( 15/0 تا 14/0.)

نکته:  فراوانی الل Hb^s در مناطق مالاریا خیز نسبت به سایر مناطق بالاتر است زیرا در این مناطق افراد ناخالص زنده می مانند اما سایر ژنوتیپ ها از بین می روند .

نکته:  در مثال کم خونی داسی شکل و مالاریا مشخص می شود که شرایط محیط تعیین کننده صفتی است که حفظ می شود .

نکته:  وجود دگره Hb^s در منطقه مالاریا خیز سبب بقای جمعیت می شود اما در سایر مناطق همین دگره ، می تواند یک دگره مناسب نباشد .