واج آرایی با نغمه ی حروف، آرایه ای است که در آن شاعر یا نویسنده تعمّداً از یک واج بیش از حد معمول استفاده می کند. به طوری که تلفّظ آن واج، نسبت به سایر صداها، محسوس تر می باشد.
رشته ی نسبیح اگر بگسست معذورم بدار دستم اندر ساعد ساقی سیمین ساق بود
بر او راست خم کرد و چپ گرد راست خروش از خم چرخ چاچی بخاست
شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی غنیمت است چنین شب که دوستان بینی
من خاکِ کفِ پایِ سگِ کویِ تو هستم کو آن که کفِ پایِ سگِ کویِِ تو باشد
همان طور که ملاحظه می شود واج آرایی ممکن است تکرار یک حرف نباشد و تکرار یک حرکت (مصوت کوتاه) باشد. زیرا صداها نیز واج محسوب می شوند
* توجه: تکرار یک واچ، دلبخواهی، شانسی، اتفاقی یا بدون گزینش نیست. در واقع شاعر تعمدا صدایی را تکرار می کند که در معنا به آن نیاز دارد. در ابیات زیر شاعر به صدای خرد شدن برگ های پاییزی در زیر پا نیاز دارد، بنابراین واجهای «خ – ز» تکرار می شوند
خیزید و خزارید که هنگام خزان است باد خنک از جانم خوارزم وزان است
آن برگ رزان بین که بر آن شاخ رزان است گویی به مثل پیرهن رنگرزان است
یا در بیت زیر شاعر قصد ارائه صدای لبخند را دارد. لذا از واج «خ» بیشتر استفاده کرده است. آن گونه که ما نیز هنگام چت کردن برای خنده می نویسم خخخخخ
لبخند تو خلاصه ی خوبی هاست لختی بخند، خنده ی گل زیباست