اسم معرفه و نکره در عربی: راهنمای کامل شناسایی اسم ها
در زبان عربی، اسم ها از نظر شناخته شده بودن یا نبودن برای مخاطب، به دو دستهٔ کلی تقسیم می شوند: معرفه (شناخته شده) و نکره (ناشناخته). تشخیص معرفه یا نکره بودن یک اسم، یکی از پایه های اصلی درک مطلب، ترجمهٔ صحیح و به ویژه در مباحثی مانند صفت و موصوف، مضاف و مضاف الیه و اعراب گذاری است. بیایید با هم این دو مفهوم را به زبان ساده و با مثال های کاربردی یاد بگیریم.
اسم نکره: ناشناخته و نامشخص!
اسم نکره، اسمی است که برای شنونده یا خواننده، ناشناخته و نامشخص است. وقتی می گوییم «مردی آمد»، منظورمان یک مرد نامعین است، نه یک مرد خاص که هر دو طرف او را بشناسند.
نشانهٔ اصلی اسم نکره چیست؟
مهم ترین و رایج ترین نشانهٔ اسم نکره در زبان عربی، داشتن تنوین (ـًـٍـٌ) در انتهای آن است (البته به شرطی که آن اسم، عَلَم یا اسم خاص نباشد که در ادامه توضیح می دهیم).

* جاءَ رَجُلٌ. (مردی آمد.) ← رَجُلٌ نکره است.
* رَأَیْتُ طالِباً فِی الْمَدْرَسَةِ. (دانش آموزی را در مدرسه دیدم.) ← طالِباً نکره است.
* فی زُجاجَةٍ ماءٌ. (در شیشه ای آب هست.) ← زُجاجَةٍ نکره است.
ترجمه اسم نکره به فارسی:
اسم نکره در فارسی معمولاً با افزودن «ی» به آخر اسم، یا کلمهٔ «یک» قبل از آن، یا هر دو ترجمه می شود:
- رَجُلٌ: مردی / یک مرد / یک مردی
- کِتاباً: کتابی را / یک کتاب را / یک کتابی را
اسم معرفه: شناخته شده و مشخص!
اسم معرفه، اسمی است که برای شنونده یا خواننده، شناخته شده و مشخص است. وقتی می گوییم «دانش آموز آمد»، منظورمان دانش آموز خاصی است که هر دو می دانیم کیست.
قانون کلی: همهٔ اسم ها در زبان عربی نکره هستند، مگر اینکه یکی از نشانه های معرفه بودن را داشته باشند.
در کتاب های درسی شما، با دو نوع اصلی از اسم های معرفه آشنا می شوید:
۱. معرفه به «الـ» (ذواللام):
رایج ترین راه معرفه کردن یک اسم نکره، اضافه کردن حرف تعریف «الـ» به ابتدای آن است. وقتی «الـ» به اسم نکره اضافه می شود، تنوینِ انتهای آن حذف می شود.
«الـ» + اسم نکره = اسم معرفه به ال

* تِلْمیذٌ (دانش آموزی - نکره) ← الـ + تِلْمیذٌ ← اَلتِّلْمیذُ (دانش آموز - معرفه)
* ناساً (مردمی را - نکره) ← الـ + ناساً ← اَلنّاسَ (مردم را - معرفه)
* کِتابٍ (کتابی - نکره) ← الـ + کِتابٍ ← اَلْکِتابِ (کتاب - معرفه)
۲. معرفه به عَلَم (اسم خاص):
اسم های خاص یا «عَلَم» ذاتاً معرفه هستند و نیازی به «الـ» برای معرفه شدن ندارند. اسم علم شامل موارد زیر است:
- اسم اشخاص: مُحَمَّدٌ، فاطِمَةُ، عَلیٌّ، مَرْیَمُ، حُسَیْنٍ
- اسم شهرها و کشورها: إیرانُ، طِهْرانُ، قُدْسُ، مِصْرُ
- اسم مکان های جغرافیایی خاص (رودها، کوه ها و...): کارونُ، اَلْبُرْزُ، دِجْلَةُ
1745835339.png)
! اسم علم و تنوین: اسم های علم (به جز موارد ممنوع من الصرف) می توانند تنوین بگیرند (مانند: محمّدٌ، علیّاً، حسینٍ)، اما با وجود داشتن تنوین، همچنان معرفه هستند، نه نکره.
1745835339.png)
! اسم علم و «الـ»: اگر اسم علم «الـ» بگیرد (مانند: اَلْحُسَیْنُ، اَلْمَهْدِیُّ، اَلْکاظِمُ)، همچنان معرفه به علم محسوب می شود، نه معرفه به ال.
1745835339.png)
! کلمهٔ «الله»: این کلمه معرفه به علم است و خاص ترین اسم معرفه محسوب می شود.
نکات مهم در تشخیص و ترجمه معرفه و نکره

۱ «الـ» و ترجمه: اسم معرفه به «الـ» معمولاً در فارسی بدون علامت خاصی ترجمه می شود (الْکِتابُ: کتاب)، اما گاهی برای تأکید یا مشخص بودن، با «این» یا «آن» ترجمه می شود، به ویژه اگر قبلاً به صورت نکره ذکر شده باشد.
مثال: رَأَیْتُ أَفْراساً. کانَتِ الْأَفْراسُ جَنْبَ صاحِبِها. (اسب هایی را دیدم. آن اسب ها کنار صاحبشان بودند.)

۲ «الـ» + موصول و ترجمه «ی»: اگر بعد از اسم معرفه به «الـ»، اسم موصول (الَّذی، الَّتی، الَّذینَ، اللّاتی) بیاید، آن اسم معرفه معمولاً با «ی» نکره ساز فارسی ترجمه می شود.
مثال: الْمُؤمِنونَ الَّذینَ یَتَوَکَّلونَ عَلَی اللهِ ناجِحونَ. (مؤمنانی که بر خدا توکل می کنند، موفق هستند.)

۳ خبر مفرد و تنوین: اگر خبر در جمله اسمیه از نوع مفرد باشد، معمولاً تنوین می گیرد (مانند: اَلْعِلْمُ کَنْزٌ.). در این حالت، نیازی به ترجمهٔ نکره (گنجی، یک گنج) نیست و همان «گنج است» کافی است؛ مگر اینکه آن خبر، صفتی هم داشته باشد.
مثال: هٰذا کِتابٌ مُفیدٌ. (این کتابی مفید است.)

۴ مثنی و جمع سالم: اسم های مثنی (مانند: طالبانِ، طالبَینِ) و جمع مذکر سالم (مانند: طالبونَ، طالبینَ) اگر اسم عام باشند، نکره محسوب می شوند (چون نه «ال» دارند و نه علم هستند). اما اگر اسم علم به صورت مثنی یا جمع بیاید (مانند: مُحَمَّدانِ، مُحَمَّدونَ)، همچنان معرفه به علم هستند.

۵ انواع دیگر معرفه (جهت اطلاع): علاوه بر دو نوع ذکر شده، انواع دیگری از معرفه نیز وجود دارند که در کتاب های درسی به تفصیل نیامده اند اما شناخت آن ها مفید است: ضمایر (هُوَ، هی، أنتَ، ...)، اسامی اشاره (هٰذا، هٰذِهِ، ...)، اسامی موصول (اَلَّذی، اَلَّتی، ...) و معرفه به اضافه (اسمی که به یکی از معرفه های بالا اضافه شود، مانند: کِتابُ الطّالِبِ، کِتابُهُ).
مثال های بیشتر برای تشخیص معرفه و نکره

۱ جاءَ رَجُلٌ یَسْأَلُ عَنْ الْمُدیرِ.
← رَجُلٌ: نکره (تنوین دارد و علم نیست) / الْمُدیرِ: معرفه به ال.
۲ فاطِمَةُ طالِبَةٌ مُجْتَهِدَةٌ.
← فاطِمَةُ: معرفه به علم / طالِبَةٌ: نکره (تنوین دارد و خبر مفرد بدون صفت اصلی است) / مُجْتَهِدَةٌ: نکره (صفت برای طالبه است و تنوین دارد).
۳ هٰؤلاءِ مُعَلِّمونَ مُخْلِصونَ.
← مُعَلِّمونَ: نکره (جمع مذکر سالم عام است).
۴ سافَرَ حُسَیْنٌ إلیٰ إیرانَ.
← حُسَیْنٌ: معرفه به علم (با وجود تنوین) / إیرانَ: معرفه به علم.
۵ الرَّجُلُ الَّذی قابَلْتُهُ أَمْسِ کانَ مُهَنْدِساً.
← الرَّجُلُ: معرفه به ال (ترجمه: مردی که...) / الَّذی: معرفه (اسم موصول) / مُهَنْدِساً: نکره.
تمرین و سنجش
سوالات تمرین:
1 اسم های مشخص شده در جملات زیر را از نظر معرفه یا نکره بودن تعیین کنید و دلیل آن را ذکر کنید.
الف) قَرَأْتُ کِتاباً مُفیداً.
ب) الشَّمْسُ طالِعَةٌ.
ج) زَیْنَبُ تِلْمیذَةٌ فی مَدْرَسَةٍ قَریبَةٍ.
د) هٰؤلاءِ مُهَنْدِسونَ.
هـ) اللهُ عالِمٌ بِکُلِّ شَیءٍ.
2 اسم های نکرهٔ «قَلَمٌ»، «مَدینَةٌ» و «مُعَلِّمونَ» را معرفه به «الـ» کنید.
3 چرا کلمهٔ «مُحَمَّدٌ» معرفه است اما تنوین دارد?
4 جملهٔ «جاءَ طِفْلٌ. کانَ الطِّفْلُ باکِیاً.» را ترجمه کنید.
5 نوع کلمه «اَلَّذینَ» (معرفه یا نکره) چیست؟
پاسخنامه تمرین:
1 تعیین معرفه یا نکره:
الف) کِتاباً: نکره (تنوین دارد و علم نیست).
ب) الشَّمْسُ: معرفه به ال.
ج) زَیْنَبُ: معرفه به علم / مَدْرَسَةٍ: نکره (تنوین دارد).
د) مُهَنْدِسونَ: نکره (جمع مذکر سالم عام است).
هـ) اللهُ: معرفه به علم.
2 معرفه کردن اسم های نکره با «الـ»:
* قَلَمٌ ← اَلْقَلَمُ
* مَدینَةٌ ← اَلْمَدینَةُ
* مُعَلِّمونَ ← اَلْمُعَلِّمونَ (نون جمع حذف نمی شود)
3 چرا «مُحَمَّدٌ» معرفه است اما تنوین دارد?
زیرا «مُحَمَّدٌ» اسم عَلَم (خاص) است. اسم های علم ذاتاً معرفه هستند و (به جز موارد ممنوع من الصرف) می توانند تنوین بپذیرند. تنوین در اینجا نشانهٔ نکره بودن نیست.
4 ترجمهٔ «جاءَ طِفْلٌ. کانَ الطِّفْلُ باکِیاً.»
کودکی آمد. آن کودک گریان بود.
5 نوع کلمه «اَلَّذینَ» (معرفه یا نکره) چیست؟
«اَلَّذینَ» معرفه است. این کلمه از انواع اسم موصول است و تمامی اسم های موصول معرفه هستند.
نکات کنکوری معرفه و نکره

۱ اصل بر نکره بودن: فراموش نکنید هر اسمی نکره است مگر اینکه یکی از دلایل معرفه بودن (الـ، علم، ضمیر، اشاره، موصول، اضافه به معرفه) را داشته باشد. در تست ها اول به دنبال نشانه های معرفه بگردید.

۲ علم و تنوین: تنوین گرفتن اسم علم آن را نکره نمی کند. «محمدٌ» معرفه است.

۳ «الـ» و تنوین: اسم دارای «الـ» هرگز تنوین نمی گیرد و اسم تنوین دار (به جز علم) هرگز «الـ» نمی گیرد.

۴ معرفه به اضافه: اسم نکره ای که به یک اسم معرفه اضافه شود، خودش هم معرفه می شود (معرفه به اضافه). مثال: کِتابُ (نکره) + الطّالِبِ (معرفه) ← کِتابُ الطّالِبِ (معرفه). این نوع معرفه در کتاب های درسی به صراحت نیامده اما بسیار پرکاربرد است.

۵ ترجمه «ی» نکره: در تست های ترجمه، به ترجمهٔ صحیح اسم نکره (با «ی» یا «یک») و اسم معرفه (بدون علامت یا گاهی با «این/آن») دقت کنید. عدم توجه به این نکته کوچک می تواند باعث از دست دادن نمره شود.
نمونه سوالات امتحانی و کنکور
سوالات تستی:
1 عیّن الاسم النکرة فی ما یلی:
الف القلمُ
ب فاطمةُ
ج هٰذا
د کتابٌ
گزینه د
الف: معرفه به ال. ب: معرفه به علم. ج: معرفه (اسم اشاره). د: نکره (تنوین دارد و علم نیست).
2 عیّن الاسم المعرفة لـ«العلمیّة»:
الف الطّالبُ
ب إیرانُ
ج هو
د الّذی
گزینه ب
سوال معرفه به علم (اسم خاص) را می خواهد. الف: معرفه به ال. ج: معرفه (ضمیر). د: معرفه (موصول). ب: إیرانُ معرفه به علم است.
3 ما هو نوع الاسم «مسلمونَ»؟
الف معرفة بالعلم
ب معرفة بـ«الـ»
ج نکرة
د معرفة بالإضافة
گزینه ج
«مسلمونَ» اسم جمع مذکر سالم عام است. چون نه «الـ» دارد و نه اسم علم است، نکره محسوب می شود.
4 عیّن الخطأ فی الترجمة: «جاءَ المعلّمون الّذینَ علّمونی»
الف معلمانی که به من یاد دادند، آمدند.
ب معلم ها که به من یاد دادند، آمدند.
ج آن معلم ها که به من یاد دادند، آمدند.
د معلم ها آمدند که به من یاد دادند.
گزینه د
ساختار «اسم معرفه به ال + اسم موصول» معمولاً با «ی» نکره ساز ترجمه می شود (معلمانی که...). ترجمه های ب و ج هم با کمی تسامح قابل قبولند. اما ترجمهٔ د ساختار جمله را تغییر داده و نادرست است.
5 «شاهدتُ أسداً». کلمة «أسداً» ...
الف معرفة لأنّه اسم حیوان.
ب نکرة لأنّه منوّن.
ج معرفة بالعلم.
د نکرة لأنّه اسم عام.
گزینه ب
«أسداً» تنوین دارد. اسم حیوانات اگر نام خاص نباشد (مثل نام یک حیوان خانگی مشخص)، اسم عام محسوب می شود و اگر تنوین داشته باشد، نکره است. پس دلیل نکره بودن، تنوین داشتنِ اسم عام است. گزینه ب دلیل اصلی (علامت ظاهری) را بیان می کند. گزینه د هم صحیح است اما ب دقیق تر است.
سوالات تشریحی:
6 تمامی اسم های معرفه و نکره را در جملهٔ «إنَّ اللهَ یَأمُرُ بِالعَدلِ وَ الإحسانِ وَ إیتاءِ ذِی القُربیٰ» مشخص کنید.
* معرفه ها: اللهَ (علم)، العَدلِ (معرفه به ال)، الإحسانِ (معرفه به ال)، ذِی (معرفه به اضافه - اضافه به القربی)، القُربیٰ (معرفه به ال).
* نکره ها: در این آیه اسم نکره وجود ندارد. (إیتاء مصدر است).
7 جملهٔ «رَجُلٌ کریمٌ دَخَلَ البَیتَ» را به گونه ای تغییر دهید که «رجل» معرفه شود.
می توان «الـ» اضافه کرد: اَلرَّجُلُ الْکَریمُ دَخَلَ الْبَیْتَ.
8 تفاوت معنایی «کتابٌ» و «الکتابُ» در ترجمه چیست؟
* کتابٌ (نکره): به معنی کتابی، یک کتاب، یک کتابی (نامشخص).
* الکتابُ (معرفه): به معنی کتاب (مشخص و شناخته شده برای مخاطب).
9 آیا کلمهٔ «طهران» در جمله «عاصِمَةُ إیرانَ طهرانُ» معرفه است یا نکره؟ چرا؟
معرفه است.
چرا؟ زیرا «طهران» اسم عَلَم (خاص) برای یک شهر است و اسم های علم ذاتاً معرفه هستند.
10 در جمله «هٰذا طالبٌ»، چرا «طالبٌ» با وجود اینکه خبر است، تنوین دارد ولی معمولاً نکره ترجمه نمی شود؟
خبر مفرد در جمله اسمیه معمولاً تنوین می گیرد (اگر ممنوع من الصرف نباشد). اما چون در اینجا صرفاً برای اِخبار (خبر دادن) از مبتدا (هٰذا) آمده و صفت یا مضاف الیهی ندارد که آن را بیشتر توصیف کند، معمولاً به صورت ساده ترجمه می شود: «این دانش آموز است». اگر صفتی داشت (مثل: هٰذا طالبٌ مجتهدٌ)، آنگاه «دانش آموزی کوشا» ترجمه می شد.
جمع بندی نهایی:
تشخیص اسم معرفه و نکره یکی از مهارت های بنیادین در زبان عربی است. به یاد داشته باشید که اصل بر نکره بودن اسم است و تنوین (به جز در اسم علم) نشانهٔ اصلی آن است. معرفه ها انواع مختلفی دارند که مهم ترین آن ها در درس شما، معرفه به «الـ» و معرفه به «عَلَم» است. تسلط بر این مبحث و نکات ترجمهٔ آن، راه را برای یادگیری مباحث پیشرفته تر هموار می کند.





